Βήμα Σαλαμίνας

Έκθεση της  Ιωάννας Παπαγιάννη και του Αντώνιου Δεληγιάννη στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη στο Θησείο.

Γράφει ο ιστορικός.κριτικός τέχνης ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΠΕΤΜΕΖΑΣ

Η Σχολή Borgias Fine Art παρουσίασε  την ετήσια έκθεση της πρώτης ομάδας τελειόφοιτων 2023 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων Μελίνα Μερκούρη ,Ηρακλειδών 66 στο Θησείο από τις 30/08/2024 έως τις 01/09/2024

Στην έκθεση παρουσιάστηκαν έργα των τελειόφοιτων του ακαδημαϊκού έτους 2023, που περιλαμβάνουν εγκαταστάσεις και ψηφιακή τέχνη. Οι νέοι καλλιτέχνες είχαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το ταλέντο τους , να αναδείξουν τις δεξιότητές τους,  και να επικοινωνήσουν με το κοινό και τους επαγγελματίες του χώρου της τέχνης.

Η Σχολή Borgias Fine Art υποστηρίζει θερμά την καλλιτεχνική ανάπτυξη των μαθητών της και επιδιώκει να ενισχύσει τη σύνδεσή τους με την ευρύτερη καλλιτεχνική κοινότητα. Μέσα από αυτήν την έκθεση, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά τα έργα των νέων δημιουργών και να γνωρίσουν τις καινοτόμες προσεγγίσεις και ιδέες τους.

Η είσοδος ήταν ελεύθερη για το κοινό. Η έκθεση περιλάμβανε  δύο μεγάλων διαστάσεων εγκαταστάσεις που συναρμολογήθηκαν επιτόπου στον χώρο της έκθεσης. Πρόκειται για έργα που απαιτούν συγκεκριμένη τοποθέτηση και προσαρμογή στο περιβάλλον του χώρου, ώστε να αποδοθούν πλήρως οι έννοιες που επιδιώκουμε να επικοινωνήσουμε.

Η πρώτη με τίτλο Αβάκιο πραγματεύεται την ανθρώπινη ιστορία αποτυπώνοντάς την στην πρώτη υπολογιστική μηχανή, σε ένα μεγεθυμένο αβάκιο και μια οθόνη προβολής βίντεο. Το έργο αποτελεί ουσιαστικά ένα χρονολόγιο της ανθρώπινης εξέλιξης με τα λάθη και τις ένδοξες στιγμές μας, διεγείροντας ταυτόχρονα ερωτήματα γύρω από το φυσικό κόσμο, την εξέλιξη και την πορεία του ανθρώπινου είδους. Μέσα από τη χρήση φυσικών υλικών όπως το ξύλο και το μέταλλο, επιδιώκεται η εξερεύνηση της ομορφιάς της γήρανσης και της φθοράς, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνονται οι θεατές να αναλογιστούν την ιστορική και φυσική τους κληρονομιά.

Η δεύτερη εγκατάσταση με τίτλο Time-lapse εξερευνά την έννοια του χρόνου και την επίδρασή του στη ζωή, εστιάζοντας στην ένταση μεταξύ παροδικότητας και μονιμότητας. Μέσω μιας διεπιστημονικής και φιλοσοφικής προσέγγισης, συνδυάζονται υλικά όπως το nylon, η βιντεοπροβολή και τα sonifications, δημιουργώντας μια πολυαισθητηριακή εμπειρία που καλεί τους θεατές να αναλογιστούν τη ρευστότητα του χρόνου και τη σύνδεσή τους με αυτόν. Επιπλέον, στόχος ήταν  να τονιστεί η σημασία της έννοιας του χρόνου, όχι μόνο ως μια αμιγώς ανθρωποκεντρική εμπειρία, αλλά ως ένα καθολικό δεδομένο που περικλείει το σύμπαν και το διαμορφώνει.                                                             Η Iωάννα Παπαγιάννη έχει επισημαίνει :Στο έργο αυτό με τίτλο Time-lapse, εξερευνώ την έννοια του χρόνου ως κεντρικό θέμα και πηγή έμπνευσης. Ο χρόνος, με τη συνεχή κίνηση και τη διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση του, έχει μια βαθιά σημασία στη ζωή. Διαμορφώνει τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις και τις αντιλήψεις μας, και ωστόσο παραμένει μια άυλη δύναμη που διαφεύγει από την αντίληψή των ανθρώπων.

Μέσα από τις προσπάθειες μου, επιδιώκω να συλλάβω και να μεταδώσω την άπιαστη ουσία του χρόνου, παραπέμποντας τόσο στη φευγαλέα φύση, όσο και στη διαρκή παρουσία του. Με γοητεύει η ένταση μεταξύ παροδικότητας και μονιμότητας και προσπαθώ να αναπαραστήσω αυτό το παράδοξο στη δουλειά μου.

Για την κατασκευή της εγκατάστασης, χρησιμοποίησα μια διεπιστημονική προσέγγιση για να εκφράσω τις χρονικές πτυχές της ύπαρξης. Με αφετηρία τη μελέτη σύγχρονων επιστημονικών θεωριών και παράλληλα με μια φιλοσοφική προσέγγιση προσπάθησα να αποδώσω το νόημα που έχει για εμένα ο χρόνος.

Ο μύθος του σπηλαίου του Πλάτωνα υπήρξε καθοριστικής σημασίας για τον τρόπο κατασκευής της εγκατάστασης, καθώς ήθελα να αποτυπώσω και να αναπαραστήσω το σκηνικό αυτό του σπηλαίου μέσα από το διάδρομο. Ακριβώς όπως οι κρατούμενοι στο σπήλαιο περιορίζονται στις σκιές στον τοίχο, η δουλειά μου εμβαθύνει στην υποκειμενική φύση της χρονικής αντίληψης.

Μέσω οπτικών και αισθητηριακών στοιχείων, στοχεύω να προτρέψω τον προβληματισμό σχετικά με το πώς η κατανόησή μας για το χρόνο μπορεί να διαμορφωθεί

από σκιές εμπειρίας, καλώντας τους θεατές να αμφισβητήσουν και να υπερβούν τις συμβατικές έννοιες της προσωρινότητας σε ένα ταξίδι που προκαλεί σκέψη. Επιπροσθέτως, προσπάθησα να μετουσιώσω στον ευθύ αυτό διάδρομο την αντίληψη του ευθύγραμμου βέλους του χρόνου, η οποία υποδεικνύει μια μονοκατευθυντική ροή από το παρελθόν, μέσω του παρόντος και στο μέλλον.

Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι καθημερινά, που με τη διαφάνειά τους, όπως επίσης και με τη χρήση βίντεο προσπαθώ να αποδώσω, όχι μόνο την εικόνα της έννοιας του χρόνου, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα μου, αλλά και μια πιο ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία. Με το χειρισμό υλικών, τη χρήση τεχνικών και τον πειραματισμό με διαφορετικές διαδικασίες, στοχεύω να προκαλέσω μια αίσθηση χρονικής

μεταμόρφωσης. Μέσω της αλληλεπίδρασης φωτός, σκιάς, χρώματος, υφής και ήχου δημιουργώ οπτικές αφηγήσεις που καλούν τους θεατές να αναλογιστούν τη δική τους σχέση με το χρόνο. Τους ενθαρρύνω να αναλογιστούν τις φευγαλέες στιγμές, τα κυκλικά μοτίβα και τη βαθιά επίδραση του χρόνου στα προσωπικά τους ταξίδια. Το έργο αυτό χρησιμεύει ως οπτική γλώσσα για να εξερευνήσω τις περιπλοκές των

χρονικών εμπειριών, το χώρο, την πορεία και τη μετάβαση των ανθρώπων. Προσκαλεί τους θεατές να κάνουν παύση, να ασχοληθούν και να συνδεθούν με τις καθολικές αλλά βαθιά προσωπικές πτυχές του χρόνου. Είτε είναι μέσω της πρότασης της κίνησης, της παράθεσης αντιθετικών στοιχείων ή της διαστρωμάτωσης συμβολικών εικόνων, στοχεύω να πυροδοτήσω τον στοχασμό και να προκαλέσω έναν διάλογο για τη φύση της ύπαρξης. Έτσι, επιδιώκω να καλλιεργήσω μια βαθύτερη κατανόηση και εκτίμηση της παρουσίας του χρόνου στη ζωή.

Μέσω της απώτερης δουλειάς, ελπίζω να εμπνεύσω τους θεατές να ενστερνιστούν την ομορφιά και την πολυπλοκότητα του χρονικού πεδίου, ενθαρρύνοντάς τους να αναγνωρίσουν τη σημασία κάθε φευγαλέας στιγμής και το πάντα παρόν πέρασμα του χρόνου.

Η δουλειά μου είναι μια συγχώνευση υλικών, που συνδυάζει την πλαστικότητα της φύσης του nylon μαζί με τη βιντεοπροβολή και τη μεμβράνη-καθρέφτη. Μέσω της χρήσης αυτών των υλικών, επιδιώκω τη σύνθεση έργων που είναι ταυτόχρονα οπτικά και διαδραστικά προσκαλώντας τον θεατή να ασχοληθεί σε πολλαπλά επίπεδα. Μέσα από την εγκατάσταση αυτή εξερευνώ θέματα σύνδεσης, ταυτότητας, μεταμόρφωσης και

μετάβασης. Τα φύλλα nylon χρησιμεύουν ως βασικό στοιχείο στη δουλεία μου, παρέχοντας μια καθαρή, ανθεκτική και ευέλικτη επιφάνεια που μπορεί να διαμορφωθεί με διάφορους τρόπους. Επιπλέον, με τη προσθήκη της μεμβράνης-καθρέφτη μου επιτρέπουν και τα δύο αυτά υλικά ένα

παιχνίδι φωτός και σκιάς, που προσθέτουν ένα επιπλέον στρώμα βάθους και διαστάσεων στο έργο. Κατ’ επέκταση, προσδίδουν υφή και μια ελαφρότητα στο έργο. Το nylon δημιουργεί ένα χώρο, ένα διάδρομο στον οποίο υπάρχει η αίσθηση της εγγύτητας και της μεταμόρφωσης. Ο θεατής περπατάει σε αυτό το διάδρομο με το nylon και η διαφάνειά του συνθέτει ένα αόρατο πεδίο, το οποίο είναι εμφανές και εξυπηρετεί το

νόημα της ισορροπίας ανάμεσα στο έργο και στην πραγματικότητα. Στην ουσία διαμορφώνει ένα χώρο στον οποίο μπαίνει μέσα ο θεατής και τον περικλείει, δημιουργώντας μια παράλληλη πραγματικότητα που συνομιλεί με το άπειρο και το χρόνο. Η βιντεοπροβολή, μου παρέχει ένα δυναμικό και συνεχώς μεταβαλλόμενο στοιχείο που έρχεται σε ισορροπία με το nylon και τη μεμβράνη, λόγω της κινητικότητας και ελαφρότητας

που παρέχει. Χρησιμοποιώ video για να δημιουργήσω μια αίσθηση κίνησης, ρευστότητας και παροδικότητας προσκαλώντας τον θεατή να βιώσει το έργο με έναν πιο δυναμικό τρόπο. Προσπάθησα να αποδώσω στοιχεία του σύμπαντος μέσα από την βιντεοπροβολή, δημιουργώντας

ένα περιβάλλοντα χώρο άτοπο, άχρονο και χαοτικό. Ο θεατής καλείται να μπει μέσα και να κινηθεί αναγκαστικά μόνο μπροστά ή πίσω. Το ευθύγραμμο της ζωής μας παρελθόν-παρόν-μέλλον αποτυπώνεται στο διάδρομο, ο οποίος δείχνει και την πορεία μας στον κόσμο.

Η χρήση έντονων μοτίβων, σχημάτων και χρωμάτων στο video με εξυπηρετεί στη διατύπωση της φευγαλέας έννοιας του χρόνου. Μέσα από ένα πολύχρωμο video, εξερευνώ τη ρευστότητα και τη διαρκώς μεταβαλλόμενη φύση του χρόνου και του χώρου, με στόχο να αιχμαλωτίσω τους θεατές σε μια μοναδική εξερεύνηση αυτής της αφηρημένης διάστασης καλώντας τους να επαναδιαπραγματευθούν με την ύπαρξη. Με γοητεύει η αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς, και ο τρόπος με τον οποίο οι σκιές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργήσουν μια αίσθηση βάθους και κίνησης στο έργο. Παίζοντας με αυτά τα δύο στοιχεία, είμαι σε θέση να δημιουργήσω έργα που φαίνονται να

μετατοπίζονται και να μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια του θεατή, αμφισβητώντας τις αντιλήψεις του για το χωροχρόνο. Ενσωματώνω ήχους στο έργο για να μεταφέρω τις περίπλοκες αποχρώσεις του χρόνου. Με την ανάμειξη ακουστικών στοιχείων μαζί με το φάσμα των χρωμάτων του video, προσφέρεται μια πολυαισθητηριακή εμπειρία μέσω της οποίας ενισχύεται η εννοιολογική κατανόηση του μεταβλητού

κόσμου. Οι ήχοι αυτοί που χρησιμοποίησα από τη NASA (sonifications) αποτελούν τη μετατροπή διαφόρων δεδομένων από το σύμπαν σε ήχο και περιλαμβάνουν τους ήχους από διάφορους πλανήτες και άστρα. Mε αυτό ήθελα να τονίσω τη σημασία της έννοιας του χρόνου, όχι μόνο ως

μια αμιγώς ανθρωποκεντρική εμπειρία, αλλά ως ένα καθολικό δεδομένο που περικλείει το σύμπαν και το διαμορφώνει. Η μελέτη της φύσης και των νόμων που την περιβάλλουν, όπως επίσης και η συμβολή του ανθρώπινου δημιουργικού νου, με οδηγούν σε μία διαδικασία διαρκούς αναζήτησης της εναρμόνισης των πάντων.τη χρόνια έκθεση στα στοιχεία. Με την επανατοποθέτηση αυτών των υλικών στο έργο, ελπίζω να επιστήσω την προσοχή στη συχνά ξεχασμένη ομορφιά, σε οτιδήποτε πεταμένο ή παραμελημένο. Μέσω της χρήσης σκουριασμένου μετάλλου και ξύλου, επιδιώκω να δημιουργήσω έναν διάλογο μεταξύ του φυσικού και του ανθρωπογενούς κόσμου. Η σκουριά και οι καιρικές συνθήκες στο μέταλλο και το ξύλο υποδηλώνουν μια διαδικασία οργανικής και υλικής αποσύνθεσης, ενώ τα σχήματα και οι μορφές που κατασκευάζω είναι προϊόν ανθρώπινης πρόθεσης και δημιουργίας. Στόχος μου είναι να επιτύχω μια ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο δυνάμεων, δημιουργώντας έργα τόσο αρμονικά όσο και ασύμβατα.

Ο άβακας είναι μια υπενθύμιση για τα λάθη και τις ένδοξες στιγμές της ανθρωπότητας, τα ιστορικά γεγονότα που

σημάδεψαν και άλλαξαν την ανθρώπινη ιστορία. Ο άβακας είναι ένα ερωτηματολόγιο, ένα ερωτηματολόγιο δίχως ξεκάθαρη

απάντηση.

Ελπίζω πως το έργο μου θα εμπνεύσει τους θεατές να δουν τον κόσμο γύρω τους υπό ένα νέο πρίσμα. Εύχομαι να τους

ενθαρρύνω να αποκτήσουν μια μεγαλύτερη εκτίμηση για τον φυσικό κόσμο και το ρόλο που παίζουμε στην ιστορία και τη

διαμόρφωσή του.

Το χρονολόγιο ανθρώπινης εξέλιξης περιλαμβάνει τα σημαντικότερα γεγονότα ανάπτυξης στην πορεία του ανθρώπινου

είδους. Ας εξερευνήσουμε λοιπόν, μαζί με τον άβακα την πορεία της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους, την πορεία του Homo

sapiens sapiens (άνθρωπος ο έμφρων ή ο σοφός).»

Ο Αντώνιος Δεληγιάννης έχει επισημαίνει :

»Στο έργο μου χρησιμοποιώ ένα μεγενθυμένο άβακα. Με το μέγεθος του θέλω να δείξω τη δύναμη αυτού του αντικειμένου.

Αντικαθιστώ τις χάντρες με ξύλινους κύβους, όπου σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, ο κύβος συμβολίζει τη γη και είναι το στερεό

που εδραιώνει τον κόσμο.

Ενσωματώνοντας κύβους στον άβακα, στοχεύω να αμφισβητήσω τους συμβατικούς τρόπους σκέψης και αντίληψης, προκαλώντας

έτσι μια συλλογιστική διεργασία γύρω από την πολύπλευρη φύση της ύπαρξης. Με την περιστροφή τους διαστρεβλώνω τις

παραδοσιακές έννοιες του χώρου και του χρόνου, της διάστασης και της προοπτικής. Ο άβακας, ο πρώτος ανθρώπινος

υπολογιστής, αποτελεί ένα χρονολόγιο αποτυπωμένο στην πρώτη υπολογιστική μηχανή που συνέβαλε στην εξέλιξη του ανθρώπου.

«Γιατί ο άβακας; Διότι, αυτό είμαστε. Ο άνθρωπος δίχως την ευφυΐα του και τους μηχανισμούς που έχει εφεύρει, δεν θα ήταν αυτό

που είναι σήμερα. Είναι το μόνο είδος πάνω στον πλανήτη γη που δεν μπορεί να μείνει στάσιμο γιατί τίποτα στην

πραγματικότητα δεν φαίνεται να είναι στάσιμο. Χρειάζεται λοιπόν, να βρει τα μέσα, όπως το αβάκιο με σκοπό να κατανοήσει την

πραγματικότητα και αυτό οφείλει να κάνει.

Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι μέταλλο και ξύλο, δύο φυσικά υλικά που τα χρησιμοποιεί ο άνθρωπος σε όλη την πορεία της

εξέλιξης του. Το ξύλο παραμένει ακατέργαστο, συμβολίζοντας την καθαρή χρήση του από τους ανθρώπους ανά τους αιώνες.

Χρησιμοποιώ επίσης, μέταλλο στο σκελετό για να τον παρομοιάσω με την εξέλιξη των ανθρώπινων κατασκευών. Επιλέγω να τον

έχω βάψει αρχικά και να τον αφήσω απροστάτευτο στις καιρικές συνθήκες, ώστε να αλλοιωθεί. Ακριβώς όπως προσπαθούμε να

καλύψουμε ορισμένες φορές την ιστορία μας, αλλά πάντα ο χρόνος τα αποκαλύπτει, σαν τη σκουριά.

Με τη χρήση αυτών των δύο υλικών, πρόθεσή μου είναι να εξερευνήσω την ομορφιά της γήρανσης και της φθοράς. Με

ελκύουν αυτά τα υλικά γιατί ενσωματώνουν μια ιστορία και μια αίσθηση διαχρονικότητας που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα

από τη χρόνια έκθεση στα στοιχεία. Με την επανατοποθέτηση αυτών των υλικών στο έργο, ελπίζω να επιστήσω την προσοχή

στη συχνά ξεχασμένη ομορφιά, σε οτιδήποτε πεταμένο ή παραμελημένο. Μέσω της χρήσης σκουριασμένου μετάλλου και ξύλου,

επιδιώκω να δημιουργήσω έναν διάλογο μεταξύ του φυσικού και του ανθρωπογενούς κόσμου. Η σκουριά και οι καιρικές

συνθήκες στο μέταλλο και το ξύλο υποδηλώνουν μια διαδικασία οργανικής και υλικής αποσύνθεσης, ενώ τα σχήματα και οι

μορφές που κατασκευάζω είναι προϊόν ανθρώπινης πρόθεσης και δημιουργίας. Στόχος μου είναι να επιτύχω μια ισορροπία

μεταξύ αυτών των δύο δυνάμεων, δημιουργώντας έργα τόσο αρμονικά όσο και ασύμβατα.

Ο άβακας είναι μια υπενθύμιση για τα λάθη και τις ένδοξες στιγμές της ανθρωπότητας, τα ιστορικά γεγονότα που

σημάδεψαν και άλλαξαν την ανθρώπινη ιστορία. Ο άβακας είναι ένα ερωτηματολόγιο, ένα ερωτηματολόγιο δίχως ξεκάθαρη

απάντηση.

Ελπίζω πως το έργο μου θα εμπνεύσει τους θεατές να δουν τον κόσμο γύρω τους υπό ένα νέο πρίσμα. Εύχομαι να τους

ενθαρρύνω να αποκτήσουν μια μεγαλύτερη εκτίμηση για τον φυσικό κόσμο και το ρόλο που παίζουμε στην ιστορία και τη

διαμόρφωσή του.

Το χρονολόγιο ανθρώπινης εξέλιξης περιλαμβάνει τα σημαντικότερα γεγονότα ανάπτυξης στην πορεία του ανθρώπινου

είδους. Ας εξερευνήσουμε λοιπόν, μαζί με τον άβακα την πορεία της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους, την πορεία του Homo

sapiens sapiens (άνθρωπος ο έμφρων ή ο σοφός).

Ένας ελληνικός άβακας ανακαλύφθηκε στο νησί της Σαλαμίνας το 1846 ο οποίος φέρει την ονομασία»

πινακίδα της Σαλαμίνας»

και αποτελεί μια αρχαία μηχανή υπολογισμών, γνωστή και ως

«τραπέζι υπολογισμών

«, ενώ χρονολογείται γύρω στο 300π.Χ.

Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Είναι όμως ο πρόγονος του άβακα και θεωρείται ότι πρόκειται για το μέσο

που χρησιμοποιούσαν οι Βαβυλώνιοι για την πραγματοποίηση μαθηματικών υπολογισμών, ευρέως γνωστό στον αρχαίο κόσμο.

Βότσαλα τοποθετούνταν σε διάφορες θέσεις τα οποία μετακινούνταν κατά τη διάρκεια των υπολογισμών. Η πινακίδα έχει διαστάσεις

149 εκ. μήκος, 75 εκ. πλάτος και 4,5 εκ. πάχος. Η πινακίδα είναι μαρμάρινη και φυλάσσεται στο Επιγραφικό Μουσείο το οποίο

στεγάζεται στη νότια πτέρυγα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας.

Πέντε ομάδες σημάνσεων εμφανίζονται επάνω στην πινακίδα. Τρία σετ με ελληνικά σύμβολα παρατεταγμένα στο αριστερό, δεξί και

κάτω άκρο της πινακίδας. Ένα σετ από πέντε παράλληλες γραμμές χωρισμένες σε 2 ίσα μέρη από μία κατακόρυφη γραμμή η οποία

καταλήγει σε ένα ημικύκλιο στο σημείο τομής της με την τελευταία από τις οριζόντιες γραμμές. Στο κάτω μέρος της πινακίδας

βρίσκεται μια άλλη ομάδα από 11 παράλληλες γραμμές. Αυτές χωρίζονται πάλι σε 2 τμήματα μέσω μιας κατακόρυφης γραμμής, το

ημικύκλιο όμως τώρα βρίσκεται στο σημείο τομής της καθέτου με την πρώτη από τις γραμμές, ενώ η τρίτη, η έκτη και η ένατη είναι

μαρκαρισμένες με ένα σταυρό στα σημεία τομής με την κάθετο.»

Βιογραφικό του Αντώνιου  Δεληγιάννη :Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου,

ανακάλυψε την αγάπη και την ανάγκη να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Μια κόλλα χαρτί και ένα μολύβι ήταν το καλύτερο του παιχνίδι, εκεί θα χωρούσε ένας ολόκληρος κόσμος που θα τον ακολουθούσε σε όλη του την πορεία

μέχρι και σήμερα.Τα πρώτα του σχέδια ήταν χαρακτήρες υπερηρώων, παρόμοιοι με αυτούς στα κόμικς που του άρεσε να διαβάζει.

Άρχισε να δημιουργεί τις δικές του σειρές, που αποτελούνταν είτε από άγριους και ανελέητους χαρακτήρες είτε από κωμικούς και σατυρικούς. Σχεδίαζε αυτοκίνητα και παράξενα μηχανικά κατασκευάσματα, που θα αλλάζανε τον κόσμο στις ιστορίες του, καθώς παράλληλα σχεδίαζε και ζωγράφιζε με κάθε μέσο και σε κάθε επιφάνεια που ανακάλυπτε ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Δημιουργούσε κατασκευές εξωπραγματικών μοντέλων, οχημάτων η άλλων κατασκευών (που στις περισσότερες περιπτώσεις κατάληγαν να αυτο-αναφλέγονται και να καταστρέφονται).

Ιστορική αναδρομή:Σπούδασε διακοσμητική στο Δημόσιο IEK Κηφισιάς, με καθηγητές τον αρχιτέκτονα Δημήτριο Ρίζο, παίρνοντας υποτροφία σε

όλα τα εξάμηνα και ολοκληρώνοντας τις σπουδές του, πρώτος στο τμήμα του. Στη σχολή διδάχτηκε μαθήματα αρχιτεκτονικού και

ελεύθερου σχεδίου, καθώς και ιστορίας της τέχνης. Άρχισε να ασχολείται με το χρώμα και να πειραματίζεται με την χρήση τεχνικών

λαδιού και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην σχολή εικαστικών τεχνών Borgias Fine Art & Design, όπου και

παρακολούθησε μαθήματα του προγράμματος Fine Art. Υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας Ντανιέλας Σταματιάδη μελέτησε

τεχνικές και υλικά που χρησιμοποιηθήκαν ανά εκάστοτε εικαστικό κίνημα ή καλλιτέχνη, καθώς επίσης εννοιολογικά και δημιουργικά

projects. Με τους καθηγητές Βαγγέλη Θεοδωρίδη και Ανδρέα Νικολαΐδη διδάχτηκε μαθήματα σχεδίου, χρώματος, προσωπογραφίας

και χαρακτικής. Από το 2019 έως το 2023 παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας και κριτική της τέχνης με τους καθηγητές Νάιρα

Στεργίου, Κορακίδου Βερονίκη και Νιόβη Κρητικού. Επιπλέον, παρακολούθησε μαθήματα νεκρής φύσης και γυμνού μοντέλου, ενώ

ταυτόχρονα καταπιάστηκε με υλικά, όπως το ξύλο, το τσιμέντο, την πίσσα, τη φωτιά, το μέταλλο.

Η καλλιτεχνική πρακτική του φαίνεται να επηρεάζεται περισσότερο από τα κινήματα της Arte Povera, Junk Art και Minimal Art.

Tέλος, έχει πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, όπως στο πολιτιστικό κέντρο Φλοίσβος (Ιούλιος 2018 και Σεπτέμβριος

2019) και στην γκαλερί Αργώ (Φεβρουάριος 2019). Η πιο πρόσφατη συμμετοχή του ήταν τον Ιούνιο 2023, στην έκθεση Memento

Mori Τέμπη 2023 στο Teras, ενώ παράλληλα ετοιμάζει την παρουσίαση της διπλωματικής του εργασίας. Στην διάρκεια της

φοίτησής του στη σχολή ανακάλυψε ότι μπορεί να συνδυάσει την αγάπη του για τις κατασκευές, με την εννοιολογική τέχνη, όπως

επίσης και την τέχνη του κόμικς με τη ζωγραφική. Παράλληλα με όλα αυτά κατάφερε να εμφυσήσει τους φανταστικούς του

κόσμους που έχει στο μυαλό του στην τέχνη του.