Βήμα Σαλαμίνας

…ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ Ο ΤΑΣΟΣ… Ο ΚΑΛΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.

…Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

…Ένα ακόμα αντίο…

…Ένας ακόμα πικρός αποχαιρετισμός.

Σε έναν αδελφικό μου φίλο. Σε έναν υπέροχο, ευγενή και απέραντα δοτικό άνθρωπο. Σε έναν φίλο καρδιάς, με τον οποίο μας είχε δέσει μια φιλία μισού σχεδόν αιώνα. Σχεδόν πέντε δεκαετίες, που γυρνώντας τώρα πίσω, χρονικά, μοιάζουν σαν νάναι μοναχά πέντε εβδομάδες. Έφυγε και ο Τάσος, ο Μπιρσίμ. Ο Τασούλης όλων μας. Ο εμβληματικός αυτός σκηνοθέτης.

Για τον οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου, έλεγε πως του χρωστούσε ένα μεγάλο μέρος της νίκης του κόμματος του, στις εκλογες του 1981. Καθώς τα πλάνα που έστησε ο Τάσος και οι λήψεις που έκανε, στις ομιλίες του Ανδρέα, βοήθησαν πολύ την εδραίωση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Βέβαια ο Τάσος είχε τον σεβασμό και την εκτίμηση, όλων των αρχηγών των κομμάτων. Είχε την εκτίμηση και την αγάπη, όλων των Ελλήνων.

Πόσο δε με εμάς, που είμασταν πλάι του, από το ξεκίνημα του. Τον Τάσο τον γνώρισα τον Μάρτη του 1975 που άρχισα να εργάζομαι στο τότε ΕΙΡΤ. Εκείνος ήταν ήδη πριν από μένα, καθώς προερχόνταν από τον ΟΤΕ. Όπου τότε, πριν δημιουργηθεί το μέγαρο της Αγίας Παρασκευής, το πρόγραμμα εκπέμπονταν από το μικρό εκείνο στουντιάκι του 5ου ορόφου του ΟΤΕ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που πάτησα το πόδι μου στο ΕΙΡΤ γίναμε φίλοι με τον Τάσο. Μια παρέα, μια γροθιά, με τους σκηνοθέτες των Ειδήσεων. Ο Νίκος Πανάγου, ο Ηλίας Μασούρας, ο Νίκος Φέξης και ο Τάσος.

Ένας νέος, γεμάτος ανησυχίες, γεμάτος δίψα για γνώση και για δράση. Εγώ εργαζόμουν ακόμα, παράλληλα με την ΕΡΤ και στην «Φίνος Φίλμ». Διψούσε λοιπόν να μάθει, για τα κινηματογραφικά δρώμενα της εποχής. Που λόγω δουλειάς μου, τόσο καλά τα γνώριζα. Φίλοι όλοι μας, όπως είπα. Μια γροθιά, όλος ο πρώτος, πίσω όροφος, της Διεύθυνσης Ειδήσεων.

Μια οικογένεια όλοι μας. Με τον Τάσο όμως ήμασταν διαφορετικά.

Η φιλία μας, είχε το κάτι παραπάνω από αυτή των υπολοίπων. Γι αυτό και μέχρι χθές τα λέγαμε.

Μιλούσαμε σχεδόν μέρα παρά μέρα. Γούσταρε τον τρόπο που έγραφα, κάνοντας κριτική στο κυβερνητικό «έργο» Με αυτό το έξω απο τα δόντια, χωρίς χαδάκιά, ύφος που έχω, στον γραπτό μου λόγο. Μιλάγαμε ώρες ατελείωτες επικροτώντας πάντα τις οποίες μου εντάσεις, στην άσκηση της κριτικής.

Ήταν ένα παιδί ο Τάσος. Πραγματικά ένα παιδί. Με έντονη την αγνότητα πάνω του. Χωρίς κακίες, χωρίς φθόνο, χωρίς ζήλιες.

Και τι να ζήλευε;

Ο πρώτος μέσα στους πρώτους ήταν. Απλός, σεμνός, ταπεινός. Ψυχούλα πραγματική. Απέραντα ευγενής και παθιασμένα δημιουργικός. Βοηθούσε πολύ, όποιον έκρινε ότι το αξίζει. Ζεστός και πάντα με όλους γλυκομίλητος. Κρίμα έφυγε κι αυτός. Πόσο τραγικά φτωχαίνουμε.

Εμείς η ιδρυτική γενιά της δημόσιας τηλεόρασης. Ιδρυτική ναι, ο Τάσος το έλεγε. Αφού όταν πήγαμε εμείς, ο Φέξης, ο Μασούρας, ο Πανάγου, ο Γιώργος ο Παπαδόπουλος, ο Τάσος, η είσοδος του ραδιομεγάρου ήταν ακόμα άφτιαχτη.

Κι ανεβαίναμε από μαδέρια.

Ήταν η μεταβατική εκείνη εποχή. Που η τηλεόραση, από τον θρυλικό εκείνο, Μητρέλη, τον διορισμένο από τους συνταγματάρχες, που είχε το πιστόλι του ακουμπισμένο πάνω στην κονσόλα, για να προκαλεί φόβο, περνούσε στη νέα διοίκηση της μεταπολίτευσης.

Όπου Γενικός Διευθυντής ήταν ο Δημήτρης Χόρν ο σπουδαίος μας ηθοποιός, αναπληρωτής Γενικός, ήταν ο Παύλος Μπακογιάννης και πρόεδρος του Δ.Σ. ο Οδυσσέας Ελύτης!!! Αυτή ήταν η τότε διοίκηση.

Με αυτούς τους ανθρώπους, τότε, τους μύθους αυτούς, συνεργαστήκαμε, ο Τάσος, εγώ κι όλοι μας, της γενιάς εκείνης.

Ήταν ακόμα στο στελεχιακό δυναμικό, ο Φώτης ο Μεσθεναίος, ο Ροβήρος Μανθούλης, ο Καρζής στη Διεύθυνση των Ειδήσεων.. Σπουδαίοι και αξεπέραστοι όλοι τους. Με πόνο ψυχής, αποχαιρετώ τον φίλο κι αδελφό μου Τάσο.

Στον Σταμάτη τον γιο του, στην Μαρουσώ και στην οικογένεια του, εύχομαι να είναι καλά να τον θυμούνται.

Η εξόδιος Ακολουθία και η αποτέφρωση, θα γίνουν σε στενό οικογενειακό κύκλο. -Α ρε Τάσο…

Έφυγες και συ γαμώτο. Έτσι για να γράφωνται συνεχώς απουσίες.

Κράτα τουλάχιστο, εκεί κάπου πλάι σου, μια καλή θέση. Κι άμα δεις τα παιδιά, πες ένα γειά. Σου άρεσε το τραγούδι αυτό. Να είσαι καλά αδελφέ.

Αξέχαστος θα είσαι. Να το ξέρεις.