Βήμα Σαλαμίνας

Aπο τον Γεωργιο Σκλαβουνο

Η πτώση του αβοήθητου Μεσολογγιού ως η τελευταία σταγόνα λαικής οργής,απογοήτευσης και της παράλυσης στο επιπεδο πολιτικής ηγεσίας …του 21.

Κάθε ίχνος αξιοπιστίας και κύρους των «αντιμαχομένων και κυβερνώντων φατριών», κατά τα τέλη του 1825, και το τέλος των εμφυλίων έχει καταρρεύσει. Η κατάρρευση του κύρους των κυβερνώντων την επαναστατημένη Ελλάδα και των χειριζομένων τις τύχες της Επανάστασης φτάνει στο αποκορύφωμά της και καταγράφεται στην ιστορία με την τραγική εγκατάλειψη και την ηρωική πτώση του Μεσολογγίου.(10 Απριλιου 1826). Οι ευθύνες των κυβερνώντων για αυτή την πτώση, που τους χάρισαν το τίτλο Πασάδες του Αναπλιού, περιγράφεται ως ακολούθως από τον Σπ. Τρικούπη.(Επιτρέψτε μου να τονίσω, Τον αποδεδειγμένα αγγλόφιλο ιστορικό και πολιτικό Τρικουπη. Με δεσμούς συγγένειας με τον Αγγλοφιλο Μαυροκορδατο…παντρεμενος με την αδελφή του Αλεξανδρου Μαυροκορδάτου..//Κατα συνεπεια τα κατωτερω δεν γραφονται απο εχθρούς και αντιπάλους του Μαυροκορδάτου και του Κουντουριώτη).

• «Πώς όμως να μην ελεεινολογήσει ο ιστορικός την αξιοκατάκριτη απρονοησία των κυβερνώντων την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Η φρουρά του Μεσολογγίου δεν έφτασε σ’ αυτήν την έσχατη απελπισία από την έλλειψη πόρων αλλά από έλλειψη κυβερνητικής πρόνοιας. Στην διάρκεια της πολιορκίας του έγιναν τρεις εκστρατείες για βοήθεια, ενώ αρκούσε μόνο μία για την μεταφορά των αναγκαίων ειδών. Επομένως όσα ξοδεύτηκαν άσκοπα για την δεύτερη και για την τρίτη ναυτική εκστρατεία θα ήταν αρκετά για μακρόχρονη προμήθεια σε είδη, αν στέλνονταν την πρώτη φορά. Τότες όλες οι εχθρικές δυνάμεις θα συντρίβονταν μπροστά στις πύλες της πόλης επειδή η φρουρά μόνον την πείνα φοβόταν».

• Επίσης ο ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, γράφει .

«Οι εργασίες της συνελεύσεως άρχισαν στις 6 Απριλίου 1826 με πρόεδρο τον Πανούτσο Νοταρά. Σύντομα όμως έφθασε η είδηση της πτώσεως του Μεσολογγίου. Τρομοκρατημένοι οι αντιπρόσωποι βλέπουν ότι η σωτηρία της πατρίδος προϋπέθετε συγκέντρωση της εξουσίας σε λίγα εκλεκτά πρόσωπα, ιδέα που είχε καλλιεργηθεί και νωρίτερα.

Μολαταύτα η φιλαρχία και οι προσωπικές φιλοδοξίες συνετέλεσαν, ώστε η νέα κυβέρνηση, η «Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος» όπως ονομάσθηκε, να σχηματισθή όχι από τρία μέλη, όπως προβλεπόταν στην αρχή, αλλά από ένδεκα. Πρόεδρος έγινε ο Ανδρέας Ζαΐμης και μέλη ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, ο Γεώργιος Σισίνης….

Δεν συμπεριλήφθηκαν στη νέα κυβέρνηση ο Κωλέττης και ο Μαυροκορδάτος./

Σημειώνουμε ότι η «κυβέρνηση της εγκατάλειψης του Μεσολογγίου» είναι η κυβέρνηση του Γεωργίου Κουντουριώτη με πρωτοπαλίκαρό της τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, κυβέρνηση που αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 12 Απριλίου του 1826.

Η κυβέρνηση Κουντουριώτη – Μαυροκορδάτου δεν ευθύνεται μόνο για την εγκατάλειψη του Μεσολογγίου, είναι και η κυβέρνηση που έχει αφήσει αβοήθητη στην καταστροφή και την Κάσο και τα Ψαρά, ναυτικές δυνάμεις ανταγωνιστικές στο εμπορικό ναυτικό της Ύδρας. Είναι η κυβέρνηση που όταν ήρθε ο Ιμπραήμ, όχι μόνον δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την αποβίβασή του, αλλά ανάθεσε σε ανίδεο από «πόλεμο στην στεριά», Υδραίο καπετάνιο, τον Κυριάκο Σκούρτη, να αντισταθεί στη διείσδυση του Ιμπραήμ.

Οι συνέπειες ήταν τραγικές, ιδιαίτερα για τον λόγο ότι μπροστά σε τέτοιο κίνδυνο παροπλίζονταν μορφές όπως ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Ανδρούτσος, ο Κιτσος Τζαβέλας, ο Καρατάσος. Είναι η κυβέρνηση που ευθύνεται για τη δολοφονία του Πάνου Κολοκοτρώνη στα 1824, τη φυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα 1825, τη δολοφονία του φυλακισμένου στην Ακρόπολη Οδυσσέα Ανδρούτσου στις 5 Ιουνίου του 1825.

Ετσι…..<οι καρτερικοί και ανδρείοι, οι αδάμαστοι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου ήταν καταδικασμένοι να δουν τις αρετές τους να δαμάζονται από την πείνα και όχι τον εχθρό>,

Καποιοι ηπαν :

«Δεν υπήρχαν τα χρήματα που ήταν αναγκαία για την αγορά και την αποστολή τροφίμων και πολεμοφοδίων ή για την κίνηση του στόλου».

Ομως, η καλώς καταγεγραμμένη διαχείριση των αγγλικών δανείων και του δημόσιου χρήματος, ασφαλώς δεν μας επιτρέπουν να αποδεχτούμε τη δικαιολογία. Η χρησιμοποίηση των δανείων για την χρηματοδότηση του κόμματος των Κουντουριώτηδων και του εμφυλιου και η αποδοχή των ορίων του κρατους στο ισθμό ειναι η αιταια της εγκαταλειψης του Μεσολογγιού

Η προσπάθεια αξιοποίησης της εσχάτης ανάγκης του Μεσολογγίού, για να εκποιηθεί η εθνική γη σε τιμές ευκαιρίας σε ημετέρους, αποτελεί επισης μια από τις αληθινές ερμηνείες της <<<ελειψης πόρων>>>.

Τότε (16 Φεβρουαρίου) εκδόθηκε νόμος για την εκποίηση εθνικών γαιών, αμπελώνων, κήπων, ελαιώνων κλπ. για τη συγκέντρωση της βοήθειας προς το Μεσολογγι.(εφημ. Κυβερνήσεως 13/2/1826).

Παρά το γεγονός ότι ο νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός τέθηκε σε ισχύ. Όμως οι τρόποι πληρωμής που χρησιμοποιήθηκαν δεν επέτρεψαν τη συγκέντρωση σοβαρών ποσών. Ο αναγκαστικός έρανος, που επίσης χρησιμοποιήθηκε, επίσης δεν απέδωσε ουσιαστικά.

Απελπισμένοι οι απεσταλμένοι των Μεσολογγιτών από την άκαρπη για ένα τετράμηνο αναμονή τους στο Ναύπλιο (από τις 17/1/1826) και μετά από άκαρπες επισκέψεις στην Ύδρα των Κουντουριώτηδων, στο Αργος, οδηγούνται στα άκρα. Έβλεπαν, όπως έγραψε το μέλος της αντιπροσωπείας Σπυρομήλιος ότι, οι κυβερνώντες «ως σπουδαιότερον εθεώρουν την Εθνικήν Συνέλευσιν και όχι τον εχθρόν, όστις επαπείλει το Μεσολόγγιον».

Aπο τον Γεωργιο Σκλαβουνο

Για το Σαλαμινιων ΒΗΜΑ

Αν σας αρέσει κοινοποιήστε.