Βήμα Σαλαμίνας

…Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ, ΕΝΟΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ.

…Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

…Χθες έφυγε και ο τελευταίος μάγκας της πολιτικής ζωής, αυτού του τόπου. Αφήνοντας πίσω του πια, μοναχά πολιτικά κουρέλια. Ένας εκρηκτικός μεν τύπος, χειμαρρώδης, μα απέραντα αληθινός. Απέραντα τίμιος, σε ότι το εκτιμούσε. Χωρίς αυτό το «δήθεν» που χαρακτηρίζει τη σημερινή πολιτική. Και το κακόγουστο παραμύθι που συγκροτεί τον λόγο της.

Τον Θεόδωρο Πάγκαλο τον εκτιμούσες ακόμα κι αν δεν συμφωνούσες μαζί του. Ήξερε πως δεν τους ψήφιζα. Πως είχα πολλές ενστάσεις για την πολιτική του αρχηγού του. Και ολονών τους. Αυτό όμως, δεν τον ενοχλούσε καθόλου, στο να με τιμάει με την φιλία του. Τον έζησα σχεδόν από το ξεκίνημα του. Πριν ακόμα υπουργοποιηθεί.

Τον πρωτογνώρισα, το 1979, στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη, εκεί στην οδο Επιφανούς που είχαμε πάει με τον αδελφικό μου φίλο τον Γιάννη, τον αδελφό του Μίκη. Ήταν φίλοι καλοί, ο Πάγκαλος με τον Μίκη και συναγωνιστές, από τους Λαμπράκηδες. Μου είχε κάνει τότε, αρνητική εντύπωση, το στομφώδες ύφος του. Και θετική εντύπωση, η καλλιέργεια του. Ο συγκροτημένος του λόγος.

Και η πληθωρική του προσωπικότητα. Φυσικά, τότε, χαθήκαμε. Βρεθήκαμε ξανά τρία χρόνια μετά, στην ΕΡΤ. Στο γραφείο του τότε Διευθυντή Ειδήσεων Δημήτρη Κατσίμη. Είχε έρθει για μια συνέντευξη, με την ιδιότητα που είχε, τότε, του Υφυπουργού Εμπορίου. Που ήταν το πρώτο χαρτοφυλάκιο που του είχε αναθέσει ο Παπανδρέου. Είχαμε κάτσει τότε, στο γραφείο του Μίμη, ο Αντώνης Ζησημάτος, εκπληκτικός συνάδελφος, που παρουσίαζε και δελτία, εγώ και ο Πάγκαλος, για πάνω από μια ώρα. Εκεί πια ο άνθρωπος με κέρδισε. Με γοήτευσε. Αυτή η πληθωρικότητα…

Η ευφυΐα του, η εύστοχη καυστικότητα, που τον χαρακτηρίζει, το δίκιο που κυριαρχούσε σε κάθε του σκέψη, μα και η εκρηκτικότητα του, ήταν στοιχεία που με άγγιξαν. Συνενοηθήκαμε μετά τη συνέντευξη, να πάμε και οι τέσσερις μας, κάπου να φάμε.

Έτσι κι έγινε. Ήταν αρχές Αυγούστου του 1982 Ο Αντώνης κι εγώ, μπήκαμε στο δικό του αυτοκίνητο. Ήταν ένα μικρό ταλαιπωρημένο Fiat 127, που τον χωρούσε δεν τον χωρούσε τον σωματώδη εκείνον ανδρα. Ο Μίμης ήρθε με το δικό του αυτοκίνητο. Όταν πριν λίγα χρόνια, σε μια από τις συχνές μας εξόδους, κυρίως εκεί στα Καλύβια, που συναντιώμασταν, για παιδάκια, του το θύμισα, εκείνο το Φιατάκι, του είχα πει: «Βλέπεις υπουργέ, δεν τα είχαμε φάει ακόμα»… Μου απάντησε: «Το ‘μαζί’ ξέχασες να πεις, κοιτώντας και το δικό σου αυτοκίνητο»…

Επαναλαμβάνω, πολιτικά δεν είχαμε κάποιες κοινές συνιστώσες. Σε προοδευτικό χώρο εγώ, μα όχι ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά, η αγκαλιά του ήταν ανοιχτή, σε κάθε άνθρωπο με ανοιχτούς ορίζοντες. Προφανώς έτσι θα είχε χαρακτηρίσει κι εμένα. Γι αυτό και η φιλία μας κράτησε τόσο πολύ, πάνω σε τόσο γερές βάσεις.

Ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, που γελούσε δυνατά, εγκάρδια. Ενας πολύ αγαπητός άνθρωπος. Και πολύ απλός. Θυμάμαι κάποια καλοκαίρια, που με είχε φιλοξενήσει στην Τζιά, πόσο τον αγαπούσαν όλοι. Τους γνώριζε με τα μικρά τους ονόματα. Ας μην ξεχνάμε, πως ο άνθρωπος αυτός, εκλέγονταν βουλευτής, συνεχώς επι 32 χρόνια.

Μέχρι το 2012 που άρχισε σιγά σιγά, να αποτραβιέται από την ενεργό πολιτική. Σαν υπουργός Εξωτερικών στήριξε πολύ τα συμφέροντα της χώρας. Είχε την κατάλληλη ατάκα, για κάθε έναν πολιτικό, που θα αμφισβητούσε κυριαρχικά μας δικαιώματα. Είναι γνωστό το άδειασμα που είχε κάνει στην Μάργκαρετ Θάτσερ. Στον Κλίντον κι αλλού. Και για το θέμα τότε του Οτσαλάν, για το φιάσκο εκείνο, ενώ άλλοι ευθύνονταν, εκείνος πήρε όλο το βάρος πάνω του. Για να μην εκτεθεί ο πρωθυπουργός της χώρας. Όπως έγινε και με τα Ίμια.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, συνέδεσε το όνομα του και με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Άνθρωπος με κύρος που είχε τον σεβασμό όλων των ηγετών του κόσμου. Χάρη στην πνευματική του υπεροή και στο ήθος. Ένας ευπατρίδης πολιτικός. Πίσω του αφήνει πέντε παιδιά και την υπέροχη Χριστίνα, παλιά συνάδελφο, που τόσο πολύ του συμπαραστάθηκε.

Έτσι με δύο λόγια καρδιάς, ήθελα να αποχαιρετήσω κι εγώ, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, που με τόση γενναιοδωρία, με τόση τρυφερότητα, με τόση λεβεντιά, μου πρόσφερε τη φιλία του, όλα αυτά τα χρόνια. Κι ας μην συμφωνούσαμε πολιτικά. Κι ας είχα πάντα στα χείλη μου, κάτι αρνητικό να πω για την πολιτική του κόμματος του.

Η πολιτική του ευπρέπεια κι ο πολιτισμός του δεν στεκώντουσαν σε τέτοια. Την άντεχε την αρνητική πολιτική. Μα και την αντέκρουε.