Βήμα Σαλαμίνας

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ – ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΗΝΑΙΟ

Τα μάτια του Σταύρου
     Του Στέφανου Ληναίου

Το προπερασμένο Σάββατο γράψαμε για το μικρό Σωτήρη, μιας μαύρης
εποχής..
Σήμερα θα μιλήσουμε για το μικρό Σταύρο, μιας «πολιτισμένης» εποχής..
Γράφτηκε το 1994. Με κάποιες αλλαγές, μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα..

Μοιάζει να ‘ναι μια μικρή, ασήμαντη, παιδική ιστοριούλα.
        Κι όμως δεν είναι. Είναι μια σπάνια, πραγματική, ανθρώπινη στιγμή.
        Πέρασε στα ψιλά μιας εφημερίδας κι από κει και πέρα τίποτε άλλο δεν
ακούστηκε και δεν γράφτηκε για τον οκτάχρονο Σταύρο και τον Άγιο Βασίλη
του.

Ένας μέσα στους αμέτρητους μαθητές, μιας κάποιας τρίτης δημοτικού
κάποιου σχολείου της Αττικής, ο μικρός Σταύρος, έστειλε μια κάρτα στον
Άγιο Βασίλη και ζήτησε να του χαρίσει ένα αρμόνιο. Το έριξε στο κουτί
κάποιου ταχυδρομείου και κοιμήθηκε, όπως κοιμάται κάθε φορά μόλις
τελειώνει το διάβασμα του ή κάποιο παιχνίδι του.

        Φανταστείτε τα έκπληκτα μάτια του όταν, έπειτα από μερικές μέρες, πήρε
απάντηση από… τον Άγιο Βασίλη. Ο Τομέας Ενημέρωσης των Ελληνικών
Ταχυδρομείων τού απάντησε με τρυφερότητα. Του έστειλε δώρο μια υπέροχη
σειρά γραμματοσήμων αντί για αρμόνιο και λίγες τρυφερές λέξεις: «…όταν
υπάρχει ελπίδα κι αγάπη όλα γίνονται στη ζωή…»

        Μέσα στις πικρές μέρες που ζούμε, έρχεται ο μικρός Σταύρος και αυτοί οι
άγνωστοι άνθρωποι των Ελληνικών Ταχυδρομείων, να μας γλυκάνουν λίγο.
        Την ιστορία αυτή τη διαβάσαμε, ασφαλώς, λίγοι. Κι όμως, δημοσιεύτηκε
πριν από λίγες μέρες σε μεγάλη εφημερίδα, με τη φωτογραφία του μικρού
Σταύρου.
        Συμπεραίνουμε ότι κάποιος ευαίσθητος δημοσιογράφος το πληροφορήθηκε
τυχαία, συγκινήθηκε και το έκανε θέμα.

        Κι ερχόμαστε τώρα εμείς που το διαβάσαμε κι αναρωτιόμαστε, έτσι όπως
κοιτάζουμε στη φωτογραφία τα τεράστια γελαστά μάτια του μικρού Σταύρου:
πώς θα μεγαλώσει αύριο αυτό το ευαίσθητο παιδί;
        TL θα του πει η μητέρα του αύριο, που θα γίνει δώδεκα και δεκαπέντε
χρονών; Όταν θα αρχίσει να «ξυπνάει» και να βρίσκει παντού κλειστές
πόρτες;
        Φαντάζομαι αυτά τα δυο φωτεινά μάτια του Σταύρου να σκουραίνουν και να
κλείνουν απότομα, όταν μεγαλώσει πολύ και διαπιστώσει πόσο σκληρή είναι
η ζωή, για τα νέα παιδιά.

        Κι αν ακόμη τελειώσει το σχολείο του με άριστα κι αν ακόμη πάρει και
κάποια πτυχία ή γίνει ένας ζωγράφος, ένας έμπορος ή ένας απλός
υπάλληλος. Αναρωτιέμαι πώς, άραγε, θα ηχούν μέσα του αυτές οι τρυφερές
λέξεις των υπαλλήλων του ταχυδρομείου: «…όταν υπάρχει ελπίδα και πίστη
όλα γίνονται στη ζωή…».
Όταν θα βλέπει γύρω του να ξεπουλιούνται όλα, στο έλεος του
καταναλωτικού αμοραλισμού της κοινωνίας μας.  Όταν στην αυριανή
«ενωμένη» Ευρώπη, τα πτυχία του και την ευαισθησία του, θα τα χρειαστεί
για να γίνει, ίσως, ένα καλό γκαρσόνι..

Αναρωτιέμαι αν θα θυμάται τις λέξεις πίστη και ελπίδα…

        Ας γίνουμε κι εμείς, λοιπόν, παιδιά, σήμερα, σαν το μικρό φίλο μας, τον
Σταύρο. Και ας του προτείνουμε να στείλει ακόμη μερικά γράμματα σε
μερικούς «γήινους» Αγιοβασίληδες. Τώρα, όμως.. Που η αθωότητα σφραγίζει
ακόμη τα μάτια του. Πριν θολώσουν, όπως και τα δικά μας, από τη
βαρβαρότητα πολλών παραληπτών.

        Ένα γράμμα στον Αμερικάνο πρόεδρο. Να του ζητήσει να μη ρίξει τις
βόμβες του στο ματωμένο Σεράγιεβο, γιατί υπάρχουν κι εκεί παιδιά, σε
όποιο θεό κι αν πιστεύουν. Κι ακόμη να του πει πόσο όμορφος ήταν ως
υποψήφιος και πόσο ασκήμυνε ως πρόεδρος… Αν σε ακούσει..

        Να γράψει ένα γράμμα στο Γερμανό πρόεδρο. Να του μιλήσει για τον παππού
του και για όλους τους παππούδες που έχασαν τη ζωή τους, όταν ο Χίτλερ
ισοπέδωνε τη χώρα μας. Κι ακόμη να του γράψει ότι πρέπει να μας
επιστρέψει τα αρχαία μας και να μας δώσει τα  δεκάδες δισεκατομμύρια
δολάρια που μας χρωστάει…Αν σε ακούσει.

        Να στείλει ένα γράμμα στη UNICEF. Να της πει ότι τα βασανισμένα παιδιά
της Βοσνίας προτιμούν την πρόληψη από τη θεραπεία. Να της πει κάτι πολύ
απλό. Να σταματήσει να ανέχεται τον εμφύλιο πόλεμο των γονιών τους και,
ταυτόχρονα, να στέλνει φάρμακα στα ορφανά τους για να τους περάσει…ο
πόνος.. Αν σε ακούσει..

Στείλε ένα γράμμα παντού κι όποιος σε ακούσει.. Στείλε ένα και σ’ εμάς..
Και πες μας αυτό που σου είπαν οι καλοί Ταχυδρόμοι: » Όταν υπάρχει
ελπίδα και πίστη, όλα γίνονται στη ζωή»…

Εμείς θα σε ακούσουμε, φίλε μας Σταύρο. Όπως ακούμε κάθε βράδυ και αυτό
που μας λέει ο δικός μας μεγάλος φίλος, ο Νίκος Καζαντζάκης:

  » Κοιμήσου με ένα όνειρο.. και ξύπνα με ένα στόχο. «

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΗΝΑΙΟΣ 

ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΛΑΜΙΝΙΩΝ ΒΗΜΑ