Βήμα Σαλαμίνας

…Γράφει ο Πάνος Καλουδάς

…Ψάχνω ακόμα να βρω, τι δεν πήγε καλά, στην μνήμη και στην ψυχολογία του Έλληνα ψηφοφόρου. Ψάχνω ακόμα να βρω, το σκεπτικό του, σχετικά με το ανέλπιστο αυτό δώρο, που έκανε στον Μητσοτάκη.

Και στους Εβραίους παγκοσμιοποιητές που τον κατευθύνουν. Προσπαθώ να ερμηνεύσω, αυτά τα φοβερά αυτοκαταστροφικά σύνδρομα, του λαού.

Μα δεν μπορώ. Πραγματικά δεν μπορω. Το να θαυμάζεις κάποιον και να του φιλάς το χέρι, σε στιγμές ακραίων εκδηλώσεων, μπορεί να έχει και κάποια ανοχή. Και για τους Μπήτλς κάποτε, η για τον Έλβις, τα κοριτσόπουλα έσχιζαν τα ρούχα τους.

Και ξερίζωναν τα μαλλιά τους. Μα μέχρι εκεί. Δραγάτες στη ζωή τους δεν τους έβαζαν. Ρώτησα φίλους ψυχολόγους, αν όλη αυτή η ακραία εκδήλωση αδυναμίας και εμπιστοσύνης, προς ένα πρόσωπο, που τόσα δεινά έχει επιφέρει στον τόπο και στην κοινωνία, έχει κάποια εξήγηση.

Σήκωσαν όλοι τα χέρια. Φαινόμενο ανεξήγητο, προφανώς, ο σε τέτοια έκταση μαζοχισμός. Παραδίδεται η χώρα, σε έναν ολέθριο άνθρωπο, που ολοκληρωτικά αποκαθήλωσε τις αρχές της δημοκρατικής αυτής παράταξης.

Που με άλλη πνοή εθνικής προσφοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης δημιούργησε ο εθνάρχης Καραμανλής. Και με τα ίδια εθνικά Ιδεώδη τη συνέχισε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο καλός μου φίλος και πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής.

Έδωσαν οι ψηφοφόροι, με την ψήφο τους αυτή, στον Μητσοτάκη, το 41%. Μεγαλύτερο ποσοστό, κι από το 2019. Κι αυτό, μετά σωρεία εγκληματικών συμβάντων. Μετά από εσκεμμένες φωτιές, ώστε τα δάση να αντικατασταθούν με ανεμογεννήτριες.

Μετά από καταγγελίες για παιδεραστίες, για σκάνδαλα, για ακρίβεια. Με νοσοκομεία υπο διάλυση, με γιατρούς σε αναστολή, με υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, με Funds, με πλειστηριαμούς, με στέρηση της ελευθερίας των πολιτών, με lockdown, με απανωτές καταστροφές της οικονομίας, με ασύλληπτη διόγκωση του εξωτερικού χρέους, με κουρέλιασμα του συντάγματος, με την απόλυτη εξαγορά της ενημέρωσης, με πρόστιμα, με αστυνομική βία.

Με καλάθια πείνας και με εξευτελισμό της κοινωνίας,

Τελευταία και με την τραγωδία- δολοφονία των Τεμπών.

Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την αντίδραση του λαού.

Μήπως όμως δεν είναι κι έτσι ακριβώς; Δεν ήταν έτσι απλά μια ανόητη επιβράβευση σωρείας εγκλημάτων;

Μήπως δεν το έχουμε πια χάσει σε τέτοιο βαθμό κι ειναι κάτι άλλο;

Έχω πολλούς φίλους Νεοδημοκράτες και τους τιμώ. Όπως κι αυτοί σέβονται και κατανοούν την αντίδραση μου.

Η μακρά μου διαδρομή στον χώρο που υπηρετώ, με δίδαξε πως δεν πρεπει να αντιδρώ εν θερμώ.

Γι αυτό, από την Κυριακή το βράδυ παρακολουθώ σιωπηλός τα δρώμενα. Χωρίς να δώσω το παρόν, με κανένα μου κείμενο. Διαβάζω τον ωκεανό των αντιδράσεων στο διαδίκτυο.

Το οποίο το θεωρώ ως το πιο δημοφιλές και το πιο ακριβές μέσο επικοινωνίας των πολιτών.

Εκεί κάνεις την ακριβέστερη σγιγμομέτρηση. Εκεί καταγράφονται οι τάσεις και οι θέσεις της κοινωνίας. Βλέπω λοιπόν, μια καθολική άρνηση. Και μια μεγάλη αγανάκτηση για το αποτέλεσμα των εκλογών.

Διαβάζω παντού, μια γενική κατακραυγή. Σε αντίθεση με την ισχνή φωνή της άλλης πλευράς.

Αυτής που φωναχτά θα επικροτούσε το αποτέλεσμα. Μια τεράστια διαφορά, στάθμης, μέσα σε αυτό το πάνθεο των καταθέσεων γνώμης.

Τότε; Την απίστευτη διαφορά των ποσοστών ποιός την έδωσε;

Η μάνα μου από τον τάφο;

Μήπως τελικά αυτοί που μιλάνε για νοθεία, από την Εβραϊκής διαχείρισης εταιρεία, που μάζεψε τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, έχουν δίκιο;

Μήπως η εταιρεία αυτή, ευνοήσε με τον πιο πρόστυχο τρόπο που θα μπορούσε να υπάρχει, την κυβέρνηση;

Μια κυβέρνηση, χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς ιδιέταιρους ενδοιασμούς, όπως απόδειξε και με τις παρακολουθήσεις των πιο στενών της συνεργατών;

Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι. Και ψάχνω μέσα στα ελάχιστα πλέον ψήγματα λογικής, που οι καιροί αυτοί οι ζουρλοί, μου επέτρεψαν να έχω. Ψάχνω να εξηγήσω ένα «γιατί», που δεν πατάει σε καμία λογική.

Ποιός ήταν ο λόγος, που μια εβδομάδα πριν τις εκλογές ήρθαν στη χώρα μας στελέχη της Μοσάντ;

Όπως διαβάζω;

Για τουρισμό ήρθαν;

Η μήπως για να χακάρουν το αποτέλεσμα της κάλπης; Μήπως; Λέω μήπως η περίφημη Εβραϊκή ομάδα «Χόρχε» έχει κάποια σχέση με το αποτέλεσμα;

Μήπως έτσι, για να κλείσουν κάποια στόματα, που πιθανόν να το έψαχναν, έδωσαν και από μια φρυγανιά σε Ανδρουλάκη και Βελόπουλο;

Δεν ξέρω… Δεν μπορώ εγώ να έχω στοιχεία, όταν αυτά δεν τα έχουν οι πιό άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Απλές υποθέσεις. Με χίλια «μήπως» πλάι τους.

Και τη γνώμη πια, πως θα πρέπει στις εκλογές του Ιούνη, οι υποψήφιοι, να απαιτήσουν την καταμέτρηση και την αποστολή στο μαγειρίο του Υπουργείου Εσωτερικών και με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο.

Γνώμη μου ταπεινή. Γιατί θα το επαναλάβω.

Με το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα, η Ελλάδα δεν παραδίδεται σε χέρια έντιμων, ιδεολόγων, Νεοδημοκρατών.

Μα σε μια παρέα, που με αυτή τη σφραγίδα στο χέρι, θα επιφέρει όλεθρο και ανεπίστρεπτες καταστάσεις.