Οι φίλοι μας είναι αυτοί που στάθηκαν δίπλα μας σε κάθε χαρά και γιόρτασαν με την ψυχή τους, αλλά και στα ζόρικα ήταν εκεί κι έγιναν το στήριγμά μας. Και φυσικά το ίδιο κάναμε κι εμείς για κείνους. Τους αγαπήσαμε, τους εμπιστευτήκαμε τα μυστικά μας, ζητήσαμε τη συμβουλή τους στα αδιέξοδα, και μπορεί να μην μας έδωσαν μια λύση αλλά ένιωσαν την αγωνία μας και καρδιοχτύπησαν μαζί μας.
Οι φίλοι μας είναι επιλογή ζωής, δεθήκαμε μαζί τους χρόνια ολόκληρα, έγιναν κολλητοί μας και μια μέρα μας κάρφωσαν πισώπλατα. Η προδοσία έρχεται από κει που δεν τη περιμένεις, κι όσο πιο αγαπημένο είναι ένα πρόσωπο τόσο περισσότερο πονάει. Αν δεν πονέσει δεν ήταν ποτέ αγαπημένο, τότε όμως είναι εύκολο να το βγάλεις από τη ζωή σου και να συνεχίσεις.
Αλλιώς, τι κάνεις; Μάλλον έχεις δυο επιλογές, πολύ δύσκολες όμως κι οι δυο.
Η μια να τους βγάλεις από τη ζωή σου και να συνεχίσεις, αυτός που σε καρφώνει μια φορά, έχε το νου σου, θα το ξανακάνει! «Φίλος που γίνηκε εχθρός ποτέ δεν ήταν φίλος». Αλλά πώς παίρνεις τέτοια απόφαση όταν υπάρχουν κοινές αναμνήσεις πολλών χρόνων; «Διαγράφεται», λοιπόν, delete σε όλα; Και τα συναισθήματα, εξαφανίζονται; Όπως δίνεις εντολή πατώντας το κουμπί ενός υπολογιστή με τον ίδιο τρόπο παίρνει εντολή και η ψυχή μας; Εύκολο; Όχι, τουναντίον, δύσκολο και ψυχοφθόρο. Γιατί η ζωή μας είναι πρόσωπα και συναισθήματα και οι αναμνήσεις μας φιλτράρονται μέσα απ’ αυτά. Πώς κάνεις delete σε αγκαλιές, φιλιά, γέλια και χαρές; Στις λύπες εύκολα, αλλά σ’ αυτά πονάει…
Η δεύτερη επιλογή είναι να μείνεις και να το παλέψεις γιατί δεν θέλεις να χάσεις κάποιους ανθρώπους από δίπλα σου. Γιατί επένδυσες ψυχικά σ’ αυτούς και δεν μπορεί να έκανες τόσο, μα τόσο, λάθος! Όμως, μπορείς να αφεθείς ξανά; Να εμπιστευθείς; Να γελάσεις ξανά χωρίς να κλαις, συγχρόνως, μέσα σου; Να μοιραστείς χαρές και λύπες χωρίς να σε καρφώνει συνεχώς το αγκάθι της προδοσίας; Δύσκολο κι αυτό. Μόνο αν ξεπεραστούν οι εγωισμοί κι ακουστεί μια συγγνώμη με ειλικρίνεια – όχι από κείνες τις ψεύτικες και ύπουλες που ρίχνουν σκόνη στα μάτια – μόνο τότε, ίσως, αξίζει να το παλέψεις. Αρκεί, να μην υπάρχει ζήλια. Γιατί αν η διαίσθησή σου την ξεγυμνώνει μπροστά σου εμπιστεύσου την, κάτι παραπάνω ξέρει. Η ζήλια είναι φίδι με άπειρα κεφάλια, είναι η Λερναία Ύδρα της παρέας, της φιλίας, της αγάπης και κάθε είδους σχέσης. Μην ελπίζεις άδικα ότι θα την ξεριζώσεις, θαύματα δεν γίνονται, οι άνθρωποι δύσκολα παλεύουν και δύσκολα αλλάζουν τον ίδιο τους τον εαυτό…
Πονάει η προδοσία φίλε μου, πονάει, και δεν μας έμαθαν ποτέ πώς ξεπερνιέται…
Για την ομάδα του Authoring Melodies
Greek
Arabic
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish