Βήμα Σαλαμίνας

Σωκράτης Καραντινός, ο Δάσκαλος.     Του Στέφανου Ληναίου

Σωκράτης Καραντινός, ο Δάσκαλος.
Του Στέφανου Ληναίου

Στις 2 Ιουνίου του1979 έφυγε από τη ζωή ο δάσκαλός μου, ο Σωκράτης
Καραντινός.  Στις 9 Οκτωβρίου, του 1978 , οκτώ μήνες πριν, έγινε στην
Αρχαιολογική Εταιρεία, μια βραδιά αφιερωμένη στο έργο του και την
ανθρωπιά του.

Μίλησαν διαλεχτοί πνευματικοί άνθρωποι. Ο Παπανούτσος, ο Ξύδης, ο Θάνος
Κωτσόπουλος και πολλοί άλλοι. Ο Δάσκαλος, μου έκανε την τιμή  να μιλήσω
και εγώ για λογαριασμό όλων των μαθητών του.  Λίγα από τα πολλά που είπα
τότε, θα προσπαθήσω να τα θυμηθώ και να τα μοιραστώ, τώρα, μαζί σας. Tου
τα χρωστάω..

Κάποιοι άλλοι μπορούν να μιλήσουν, αναλυτικά, για τις πολλαπλές
δραστηριότητές του, τα βιβλία του και τη μεγάλη προσφορά του στη
Θεατρική Παιδεία μας.

Είμαι συγκινημένος, πολύ συγκινημένος, είπα τότε. Για δυο λόγους. Ο
πρώτος είναι ότι δεν πίστευα ποτέ ότι εγώ, ένας από του αμέτρητους
μαθητές του, θα είχα αυτή την τιμή. Και ο δεύτερος είναι ότι δεν τα
πήγαινα καλά με το δάσκαλο μας. Όλο τσακωνόμαστε,
Μας είχε δώσει το απόλυτο δικαίωμα να συζητάμε τα πάντα ελεύθερα.. Να
ανοίγουμε καθημερινά ατέλειωτες φιλολοπολιτικοκοινωνικές συζητήσεις.. Να
νιώθουμε λιγότερο μαθητές και περισσότερο «επαναστάτες» που θέλαμε  να..
αλλάξουμε τον κόσμο..!!

Η ΣΧΟΛΗ ΘΕΑΤΡΟΥ, του Σωκράτη Καραντινού, γεννήθηκε, το 1947, μέσα στα
σπλάχνα του  ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΝ. Και κράτησε μόνο τρία χρόνια.
Στεγαζόταν σε ένα παλιό παράρτημα του Κολλεγίου Αθηνών, στην οδό
Ακαδημίας. Τώρα εκεί είναι το Ενεχυροδανειστήριο,,

Με ομιλητές τον Παπανούτσο, το Δημαρά, το Λίνο Πολίτη, το Μανόλη
Χατζιδάκι και καθηγητές Υποκριτικής τον Κουν, ( τον πρώτο χρόνο ) τον
Παππά, τη Μιράντα τον Καραντινό στην Αγωγή του Λόγου, τον Παρασκευά, το
Γιάννη Σιδέρη στην Ιστορία Θεάτρου.. Ακόμη και.. Νομοθεσία Θεάτρου με
τον Ανδρέα Χριστοφίδη..!! Τον Κίμωνα Φράιερ να μας αναλύει την Έρημη
Χώρα του Έλλιοτ… Το Σπύρο Βασιλείου Μάσκα-Κοστούμι-Σκηνικό..
Και, το κυριότερο, την άμεση επαφή με σημαντικούς Συγγραφείς και
Ποιητές. Θυμάμαι ακόμη τον Άγγελο Σικελιανό, ένα χρόνο πριν φύγει για
πάντα.. Να μας απαγγέλει το ποίημα που λάτρευε και ο ίδιος. Το «ΘΑΛΕΡΟ»
του…!!

Αξέχαστες οι μέρες που δίναμε εξετάσεις.. 200 υποψήφιοι.. Άλλοι  επειδή
αγαπούσαν το Θέατρο και άλλοι λόγω κοινωνικών φρονημάτων εκείνης της
εμφύλιας εποχής, 1947-50, που είχαν κλειστές τις πανεπιστημιακές πόρτες.

Το Θέατρο, για μερικούς από  εμάς, τους τότε «εχθρούς» του Έθνους, ήταν
μια λύση ανάγκης. Και η Σχολή Θεάτρου, μας έκανε να το αγαπήσουμε,
ευτυχώς κι εμείς.. Να καταλάβουμε την τεράστια δύναμη του Θεάτρου. Για
μια άμεση, πολύπλευρη, ουσιαστική Παιδεία και για όλα τα μεγάλα
προβλήματα των ιδεολογικών και των κοινωνικών αγώνων.

Περάσαμε και οι 200. Στο τρίμηνο έμειναν 50. Στη δεύτερη τάξη 15. Στην
Τρίτη  μείναμε  7 και πήραμε όλοι πτυχίο.. Προσπαθώντας, ο καθένας με
τον τρόπο του, όσο γινόταν, να το υπηρετήσουμε σύμφωνα με όσα μάθαμε,
τρία χρόνια στη Σχολή..

Τώρα ο δάσκαλος μας πρέπει να νιώθει ευχαριστημένος. Ο σπόρος που έριξε
έγινε δέντρο. Κόντρα σε όλους τους κακούς καιρούς.

Σε όλη τη μεγάλη πορεία του Δάσκαλου, ίσως  να του αμφισβητούν πολλά. Το
πάθος του όμως, οι γνώσεις του και το ήθος του, είναι αναμφισβήτητα.
Όσες αντιρρήσεις κι αν υπάρχουν ας είναι βέβαιος ο δάσκαλός μας ότι αυτά
τα λόγια που σκόρπιζε στα γραφτά του και τα μαθήματά του, είναι αυτά που
σημαδεύουν τα βήματά μας, όσο μπορούμε.. Και είναι τυπωμένα για πάντα
στο μυαλό μας:

Αυτά τα λόγια που πρέπει να είναι η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ κάθε Δραματικής Σχολής.

« Γνώση της ζωής, εμπειρία, ωριμότητα, πλατιά εγκυκλοπαίδεια,
μαζί με τεχνική κατάρτιση και συνεχή αυτοέλεγχο,
είναι οι στοιχειακές προυποθέσεις, οι απαραίτητες, για τον ΗΘOΠΟΙΟ..»,

Του Στέφανου Ληναίου

Για το Σαλαμινιων ΒΗΜΑ