Βήμα Σαλαμίνας

ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ – Απο τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΗΝΑΙΟ

Ο ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ
του Στέφανου Ληναίου

Όλοι εμείς οι Έλληνες και όλοι οι Ευρωπαίοι, χρωστάμε στο φίλο μας τον
Αζίζ Νεσίν, ένα μνημόσυνο..

Και να θυμηθούμε ταυτόχρονα εκείνη την εποχή του 1987.. Να
ξαναζωντανέψουμε την εποχή της «Επιτροπής Ελληνοτουρκικής φιλίας». Να
θυμηθούμε και τους δυο τρομακτικούς σεισμούς που έσμιξαν τους δυο λαούς,
βάζοντας στην άκρη τους υψηλούς «προστάτες» μας. Που τους ξαναβάλαμε,
όμως στη «μέση», μετά τους σεισμούς και μας χώρισαν, δυστυχώς, μέχρι
σήμερα.

Αυτές τις τελευταίες μέρες, που οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, μοιάζουν να
είναι χειρότερες από κάθε άλλη φορά, η μνήμη μας τρέχει στον αξέχαστο
φίλο μας το μεγάλο Τούρκο προοδευτικό συγγραφέα και σπάνιο φίλο της
πατρίδας μας. Στον Αζίζ Νεσίν που είχαμε τη μεγάλη τύχη να χαρούμε για
την πολύ κοντινή γνωριμία μας και να κλάψουμε πικρά για τον οικτρό
θάνατο του.

Σ’αυτούς τους μαχόμενους διανοούμενους, όλου του κόσμου, όπως κι ο Αζίζ
Νεσίν, αφιερώναμε κάθε μέρα την παράσταση του έργου του, » Το Θεριό του
Ταύρου» που παρουσιάζαμε το 1986, στο Θέατρο ΑΛΦΑ.

Αν ζούσε τώρα, θα ήταν από τους πρώτους που θα ξανασήκωνε τη σημαία της
ουσιαστικής προσέγγισης των δυο λαών, όπως και τότε.. Το 1987.. Που
ιδρύσαμε την «Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας.» Οι Έλληνες με πρώτο το
Μίκη Θεοδωράκη και  οι Τούρκοι, με μπροστάρηδες τον Αζίζ Νεσίν, τον
Κούρδο μεγάλο συγγραφέα και βασανισμένο αγωνιστή Γιασάρ Κεμάλ και τον
κοσμοαγάπητο συνθέτη και τραγουδιστή Ζιλφί Λιβανελί.. Για να
ξανανιώσουμε, όλοι μαζί τις ίδιες συγκινήσεις, όταν σμίγαμε στις
Ελληνικές και τις Τούρκικες γειτονιές και να γευτούμε τις ίδιες πίκρες
όταν μας..
χώριζαν στα γραφεία τους οι υψηλοί «προστάτες» μας.

Εκείνες τις μέρες μάλιστα, είχαμε ξεμωραθεί τελείως. Οι σεισμοί μας
έφεραν, Έλληνες και Τούρκους, τόσο κοντά που έμοιαζε σαν όνειρο.. Ήταν
τόση η ..»ευφορία» μας που νομίζαμε ότι όλα τα προβλήματά μας, λύθηκαν.
.!!!

Ευτυχώς, βέβαια, δεν… ξεμωραθήκαμε τελείως. Ξέραμε πια πολύ καλά, ότι
μόλις τελειώσουν οι… μετασεισμικές δονήσεις, τα πράγματα θα
ξαναμπούν… στο γνωστό λούκι.. Δηλαδή θα τα ξαναβάλουν, οι αιώνιοι
«προστάτες» μας στο, από αιώνων, «γνωστό λούκι»..

Όπως και έγινε.. Εκμεταλλεύτηκαν όλη τη δική μας, συγκυριακή,
συναισθηματική φόρτιση.. Κι αυτοί, πάνω στα ερείπιά μας, έχτισαν, για
άλλη μια φορά, τις δικές τους «λύσεις»..

Ίσως γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι, όποτε θέλουν μπορούν, πλέον, να μας
συγκινούν ή να μας θυμώνουν, να μας ενώνουν ή να μας χωρίζουν και τελικά
να μας κατευθύνουν εκεί που αυτοί αποφασίζουν..

Κι εμείς, σήμερα, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι κάποιος Ερντογάν,
κυβερνάει την Τουρκία.. Και να τρομάζουμε με τις απειλές του,
πιστεύοντας ότι ο Τούρκικος λαός, στο σύνολό του, εξοπλίζεται σαν
αστακός και είναι έτοιμος να μας «φάει». Και εξοπλιζόμαστε, για να τους
…»φάμε» κι εμείς. Και δεν βλέπουμε, αιώνες τώρα, ότι, τελικά, μας
«τρώνε, οι Μεγάλες Βιομηχανίες των «Μεγάλων  Φίλων» » μας..

«…τα αίτια της εχθρότητας ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους, δεν
προήλθαν από μας, από τους λαούς μας. Οδηγηθήκαμε σ’αυτούς τους
πολέμους, κάτω από την πίεση των ξένων επιρροών κι έξω από τα συμφέροντα
των δύο λαών…»

» ..δεν γνωρίζουν όμως, ευτυχώς, κάτι που δεν γνώριζαν, όλες οι, κατά
καιρούς, παντοδύναμες αυτοκρατορίες. Δεν γνωρίζουν ή, μέσα στην
αλαζονεία τους, ξεχνούν, ότι τα μηνύματα των μεγάλων λογοτεχνικών έργων
και οι προσωπικές, μαρτυρικές, θυσίες των μεγάλων, μαχόμενων, διανοητών,
όλων των εποχών, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, πιάνουν, πάντα, πολύ
τόπο..»
.
Αυτά έλεγε, ο Αζίζ Νεσίν, μια ζωή ολόκληρη, μέσα στην πατρίδα του και
τράβηξε όσα τράβηξε, ανάμεσα σε δικαστήρια, διώξεις και προπηλακισμούς.
Μέχρι που τον κάψανε, σχεδόν ζωντανό, τον Ιούλιο του 1993.

Τον θυμάμαι, όταν είχε έλθει στην Ελλάδα, το 1986.Τον κεράσαμε ούζο με
μεζέ, στα μπαλκόνια της Καστέλας.
«Δε μου λέτε σας παρακαλώ..», λέει ξαφνικά. «Αυτοί οι γλάροι, που πετάνε
πάνω μας, ποιας Εθνικότητας είναι ; Όλων των ανθρώπων, δεν είναι;»
Κι ύστερα γελούσε με την καρδιά του, μουρμουρίζοντας:
» Γέρασες και μυαλό δεν έβαλες Αζίίίζ…!!!»

Κι εμείς  γεράσαμε.. Και μυαλό δεν βάλαμε.. Ευτυχώς….
.