«Αλλ΄ η βασιλεύουσα Ευρώπη όχι μόνον αδιαφορεί υπέρ ημών, αλλά συντρέχει το κατά δύναμιν δια να υποπέσωμεν εις τον Τουρκικόν ζυγόν και μ΄ όλον ότι εξεύρει ποία τύχη μας αναμένει, φαίνεται μάλιστα ότι την επιθυμεί» Ι. Καποδίστριας
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ
Οι γεωπολιτισμικές συντεταγμένες ενός έθνους, οι γεωπολιτισμικές συντεταγμένες ιστορικών λαών δεν χαράζονται από αποφάσεις συγκυριακών πολιτικών ηγεσιών. Οι συγκυριακές συμμαχίες των λαών και των κρατών, στο διάβα της ιστορίας, δεν προϋποθέτουν ούτε συνεπάγονται άρνηση… κατάργηση αυτών των συντεταγμένων. Οι γεωπολιτισμικές συντεταγμένες των Εθνών διαμορφώνονται από “την σταθερά” της γεωγραφίας τους και τους ανταγωνισμούς, τις συμπορεύσεις, τους αγώνες αίματος και πνεύματος, στις διεθνείς τους σχέσεις. Αγώνες στην πορεία των αιώνων, που καθιστούν την γεωγραφία ιδιοπρόσωπη πολιτισμική πατρίδα.
Μια σύντομη αναφορά στην διαμόρφωση των Ελληνικών γεωπολιτισμικών συντεταταγμένων: Οι Περσικοί πόλεμοι (492-449 πΧ) και η Ρωμαιοκρατία (146 π.Χ-300 μΧ) οριοθετούν-σηματοδοτούν ιστορικά, ως Ηράκλειες στήλες, την σχέση μας με την ανατολή, και την Δύση. Οι πολιτικο-θρησκευτικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Ρώμη και το Βυζάντιο, από την εποχή της στέψης του Καρλομάγνου, ως Αυτοκράτορα το 800 μ.Χ. μέχρι την εποχή του σχίσματος των εκκλησιών του 1054, σφράγισαν όχι μόνο την σχέση του Ελληνισμού με την Λατινική και Παπική Δύση, αλλά και την ευρωπαϊκή πολιτική και πολιτισμική ιστορία στο σύνολό της…
Οι μαχητικές μετακινήσεις τουρκόφωνων πληθυσμών και η αποφασιστική μάχη του Μάτζικερτ, καθοριστική στη σχέση του Βυζαντίου με τους Σελτζούκους το 1071 και οι Σταυροφορίες, αποτελούν ένα δεύτερο πλέγμα ιστορικών αντιπαραθέσεων που διαμορφώνουν τα πολιτισμικά σύνορα του Ελληνικού και Ελληνορθόδοξου κόσμου με την Ανατολή και την Δύση.
Ιδιαίτερα η Δ σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Παπικούς Σταυροφόρους, η ιστορική λεηλασία της Πόλης και ο διαμελισμός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έχουν αποτελέσει αγεφύρωτο συνοριακό ρήγμα και πλήγμα στη συλλογική Ελληνορθόδοξη Μνήμη, στην σχέση της με την λατινοκαθολική δύση.
Πού ανήκουμε
Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων η εικόνα ολοκληρώνεται αν επίσης ληφθεί υπ’ όψιν η φανατική, δογματική, δυτική υπεράσπιση της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ως δόγμα της εξωτερικής πολιτικής, της Βρετανίας, της Γαλλίας της Αυστρίας, καθ’ όλη την διάρκεια της επανάστασης του 21 αλλά και στην συνέχεια. Επίσης, η δυτική αντιμετώπιση του Καποδίστρια, στην προσπάθειά του να εδραιώσει ένα βιώσιμο κράτος. H στήριξη, η ενθάρρυνση, η προστασία της ανταρσίας εναντίον του Καποδίστρια, όπως ο ίδιος την καταγγέλλει ενυπογράφως στην αλληλογραφία του, συνθέτουν ένα αντιπαραθετικό–συγκρουσιακό, ιστορικό συνεχές, με τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό.
Στην συνέχεια, η Αγγλογαλλική μεταχείριση του Όθωνα, όταν προσπάθησε να αξιοποιήσει τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο της Κριμαίας (4/10/1853) και να επεκτείνει τα Ελληνικά όρια, ελευθερώνοντας την Θεσσαλία και την Ήπειρο, θεμελιώνουν την δυτική στάση ως αρνητική για ένα βιώσιμο νέο-ελληνικό κράτος. Η Αγγλογαλλική κατάληψη του Πειραιά, (12/5/1854) που επεκτάθηκε στην Αττική και παρέμεινε μέχρι και τις 3/2/1857, (κατάληψη που ακολούθησε τον Αγγλικό αποκλεισμό του 1850)…παραμένουν αψευδείς ιστορικοί μάρτυρες αυτής της φιλότουρκης και σε τελευταία ανάλυση ανθελληνικής στάσης των Αγγλογάλλων απέναντι στον αναγεννώμενο Ελληνισμό.
Την ίδια πολιτική υπηρετεί η επακολουθήσασα έξωση του Όθωνα (1862) και η κωμικοτραγική, ευτελιστική για την Ελλάδα, ως κράτος, αντικατάσταση του Όθωνα από τον Γλίξμπουργκ. Ευτελιστική γιατί οι Έλληνες, με Αγγλική καθοδήγηση, είχαν, με δημοψήφισμα το 1862 εκλέξει πανηγυρικά (95%) και ανακηρύξει «βασιλέα τους», τον Αλφρέδο, δευτερότοκο γιο της Βασίλισσας της Αγγλίας, Βικτωρίας και αντ’ αυτού η Βρετανία επέλεξε και επέβαλε τον Γλίξμπουρκ… ως εγγυητή Αγγλόφιλης εξωτερικής ελληνικής πολιτικής.
Greek
Arabic
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish