Βήμα Σαλαμίνας

ΣΥΝΝΕΦΑ ΑΠΟ ΜΟΛΥΒΙ… Γράφει η Δώρα Τζέμα

ΣΥΝΝΕΦΑ ΑΠΟ ΜΟΛΥΒΙ…

Γράφει η Δώρα Τζέμα

Σκοπός μου ήταν να γράψω για την κλιματική αλλαγή και την περιβόητη
πράσινη ενέργεια, που τόσος λόγος γίνεται τελευταία, γύρω από το όνομά
της. Μια ενέργεια που διαφημίζεται κατά κόρον, ώστε να επιβληθούν σύντομα
τα νέα της μέτρα..
Αλλά δεν πρόφτασα. Με ξεπέρασαν ‘ ενέργειες άλλες’ που έκαναν να
πρασινίσει το πανελλήνιο από το κακό του, μόλις είδε τους πηχυαίους τίτλους
τους…
ΠΟΛΥΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΛΛΗΦΘΗ ΓΙΑ ΥΛΙΚΟ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑΣ, γράφει ένας ακόμη
τίτλος, από αυτούς που ξεπηδούν σαν μανιτάρια στους καιρούς μας.
Τίτλοι που παλιώνουν συνέχεια, αφού ανανεώνονται διαρκώς , κλέβοντας την
πρωτιά από τον προηγούμενο. Με τα θέματα τους, να είναι, το ένα πιο σάπιο
από το άλλο, φτωχαίνοντας σταθερά τον πολιτισμό και τον κόσμο του
πνεύματος και των γραμμάτων..

Ενέργειες αξεπέραστα αδιανόητες. Και ακατανόητες επίσης. Τόσο
αξεπέραστα ακατανόητες, που αδυνατούμε να τις διαχειριστούμε.
Πολύ φοβάμαι ότι τα σύννεφα που μας σκεπάζουν δεν θα υποχωρήσουν
ποτέ. Το αντίθετο μάλιστα. Έχουνε γίνει σκοτεινά και βαριά, σαν μολύβι και
σίγουρα δεν θα αντέξουν το βάρος τους και θα μας πλακώσουν..
Ο πνευματισμός πνέει τα λοίσθια κι εμείς πληγωθήκαμε και πληγωνόμαστε
διαρκώς και αδιαλείπτως. Και το ότι δεν καταλαβαίνουμε και δεν ξέρουμε τι
μας γίνεται, μας πληγώνει. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως οι
διαστροφικές διάνοιες, οι ‘παρα-μορφωμένες’ σαρώνουν βραβεία και
κατέχουν θέσεις λαμπρές, για να θαμπώνουν τα σκοτάδια τους και το ευρύ
κοινό.
« Χρειαζόταν ‘ υλικό’ για το πόνημα του» ισχυρίστηκε ο πολυβραβευμένος
που σφετερίζονταν την εμπιστοσύνη των νέων και όχι μόνο κι εμείς που τα
ακούμε, ουρλιάζουμε στην διάτρητη πια σιωπή μας, αφού ο νους μας
αδυνατεί να τα χωρέσει.
Η πεποίθηση μου, ότι δεν υπάρχουν έκπτωτοι άγγελοι, που τους αρνήθηκε ο
ουρανός, γίνεται πια βεβαιότητα. Εκδιωκόμενοι σατανάδες υπάρχουν, που
τους ξέρασε η κόλαση, αφού ούτε αυτή τους άντεξε.. Σατανάδες που
αυξάνονται και πληθύνονται και διψούν για καινούριο αίμα. Που για να
τραφούν, αναζητούν όλο και πιο τρυφερή σάρκα…
Ο κόσμος μας.

Ποιος είναι ο αληθινός και ποιος ο ψεύτικος;
Η πραγματικότητα του που βρίσκεται άραγε;
Σε αυτά που κρύβουν οι άνθρωποι ή σε εκείνα που δείχνουν;
Ο κόσμος της Πολιτικής, κρύβει πολύ βρωμιά λένε. Της Δημοσιογραφίας, που
υποτίθεται αναζητά με κάθε κόστος την αλήθεια, προς την σωστή ενημέρωση
του κοινού, το ίδιο. Ο απαστράπτων κόσμος της Μόδας, με τις πασαρέλες και
τα ντεφιλέ , έχει πολύ σκοτεινά παρασκήνια , ακούγεται από κάποιους
άλλους.. Το ίδιο και ο χώρος του Θεάτρου και της Τέχνης, που πίσω από τις
κουίντες, εκεί που δεν υπάρχουν θεατές, παίζονται τα αληθινά δράματα .
Ο αθλητισμός, ρίχνει κι αυτός πολύ δάκρυ πέρα από ιδρώτα. Η δικαστική
εξουσία, κρατά κλεισμένα στα κρατητήρια, την δικαιοσύνη, το στόμα της, τους
νόμους και τις ποινές, αλλά όχι ενόχους. Η Εκκλησία, κρύβει κι αυτή κάτω
από το πετραχήλι, τις αμαρτίες κι ευλογεί τα γένια της, ελαφρά τη συνείδηση..
Επαγγέλματα λειτουργήματα, που εκφυλίζονται στα σκοτεινά παρασκήνια ή
θάβονται κάτω από πακτωλούς χρημάτων.
Είναι απορίας άξιο, το ότι όλα όσα κρύβονται, είναι απεχθή και απάνθρωπα,
ενώ το αντίθετο θα έπρεπε να συμβαίνει.
Δυστυχώς για ακόμη μια φορά, άνθρακας ο θησαυρός. Άσε που τα
παραμύθια έχουν και δράκους. Ανθρωπόμορφους δράκους που ‘ καίνε’ τους
αγνούς αποδέκτες τους, με την διεστραμμένη φωτιά που τους καίει τον
εγκέφαλο. Το δε τραγικότερο όλων, είναι πως υπάρχουν και μάνες δράκοι,
που δεν βρίσκονται ούτε αυτές στα παραμύθια, μα στην αδυσώπητη
πραγματικότητα… Μάνες που παρακολουθούν απαθείς ή συναινούν και
ευθύνονται ακόμη, ακόμη, αντί να βγάλουν φωτιές και νύχια και να
κατασπαράξουν..
Και πατεράδες. Γονείς που ρίχνουν τα αγγελούδια τους στην κόλαση.. Πάλι
θα πω , πως ντρέπομαι. Ντρέπομαι για λογαριασμό τους, γιατί οι ‘ δράκοι’ δεν
έχουν κανένα ανθρώπινο συναίσθημα. Κι εκμηδενίζομαι. Νιώθω τόσο μικρή
μπροστά σε αυτό το απάνθρωπο τέρας, που θεριεύει μέρα τη μέρα.
Κι εμείς, οι αθώοι καταραμένοι , τσακιζόμαστε καθώς πέφτουμε με φόρα όλο
και πιο χαμηλά. Μας κατατρώει τα σωθικά ο φόβος, για το που και σε ποια
πολυβραβευμένα και υπεράνω υποψίας χέρια θα πέσουν τα παιδιά μας.
Εύλογα θα μου πείτε , μα, δεν είναι μόνο αυτοί. Και στα κατώτερα κοινωνικά
στρώματα συμβαίνουν έκτροπα. Κι εγώ θα συμφωνήσω διαφωνώντας. Γιατί
οι υψηλά ιστάμενοι, οι έχοντες και κατέχοντες θέσεις κλειδιά, τους ρίχνουν στα
μαλακά, αντί για τις αυστηρότερες και υποδειγματικότερες των ποινών.
‘’ Έχε τον νου σου στο παιδί! Γιατί αν γλυτώσει το παιδί…’’ Μα δεν το βλέπω
να γλυτώνει. Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται….

Δώρα Τζέμα

ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΛΑΜΙΝΙΩΝ ΒΗΜΑ