…Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.
…Επειδή και η διαπλοκή στη χώρα μας, δεν έχει τέλος.
Με τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν να τον κρατάει η πολιτική, ας δούμε μια άλλη πτυχή της τραγωδίας.
Που 52 χρόνια τώρα, αιμοραγεί με πολύ βάναυσο τρόπο, την πατρίδα. Κώστας Καραμανλής λοιπόν.
Ο υπεύθυνος υπουργός, στην θητεία του οποίου έγινε η τραγωδία των Τεμπών.
Με τους 57 νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες και αγνοούμενους. Κάτω από το βάρος της κοινωνικής αγανάκτησης και του θυμού, ο τύπος αυτός, παραιτήθηκε.
Όχι από φιλότιμο, όπως έδειξαν πια τα γεγονότα.
Μα για να βγάλει, από τη δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό του. Τον κ. Μητσοτάκη.
Αφού είπαμε: Στην πολιτική, όπως ασκείται στη χώρα μας, ευαισθησίες δεν υπάρχουν.
Δύο ημέρες μετά το τραγικό αυτό συμβάν, το τραγικότερο, στην ιστορία του σιδηροδρόμου στη χώρα μας, ανακοινώθηκε το θράσος του αποτυχόντος, στο να διεκδικήσει εκ νεου, την επανεκλογή του.
Παρά την αποτυχία του, την οποία παραδέχτηκε, με την παραίτηση του. Τουλαχιστο μέχρι τώρα που συντάσσεται το παρόν κείμενο.
Ποιός όμως είναι ο Κώστας Καραμανλής;
Είναι ο πάμπλουτος γιος του Αχιλλέα Καραμανλή.
Και ανιψιός του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ο Αχιλλέας σε όλη του τη ζωή, υπήρξε πολιτικός.
Στη σκιά βέβαια του αδελφού του.
Που όπως μαρτυρούν κάποια γεγονότα, δεν λειτουργούσε πάντα με τις καλές προθέσεις, που λειτουργούσε ο μεγάλος αδελφός.
Με την εθνική συνέπεια, που κατέθετε ο εθνάρχης.
Ο Αχιλλέας ήταν πάντα ανακατεμένος, ως διαμεσολαβητής επιχειρηματικων δραστηριοτήτων, όπως δείχνει και η πορεία του. Μια από αυτές τις επιχειρηματικες δραστηριωτητες, είχε να κάνει και με το μεγαλύτερο ιστορικό έγκλημα, που έγινε στη χώρα μας.
Εδώ στο πανέμορφο νησί μας στην Σαλαμίνα.
Κι ας μην είχε ο Αχιλλέας σ’ αυτή τουλάχιστο, την άμεση συμμετοχή του. Ας τα πάρουμε όμως, όλα με τη σειρά τους.
Η οικογένεια Καραμανλή, συνδέονταν φιλικά με τα αδέλφια Διαμαντή.
Μεγάλη εφοπλιστική οικογένεια της εποχής.
Ο Αχιλλέας δε, είναι και παντρεμένος με την κόρη, ενός εκ των αδελφών Διαμαντή, τη Νίκη Διαμαντή.
Μητέρα, του μέχρι χθές υπουργού Κώστα Καραμανλή.
Και της αδελφής του, Φωτεινής.
Το ζεύγος Αχιλλέα- Νίκης αυτά τα δύο παιδιά απέκτησαν. Στα καλά καθούμενα, λοιπόν, η οικογένεια αυτή, των εφοπλιστών Διαμαντή, βρέθηκε ξαφνικά να είναι κάτοχος, μιάς πολύ μεγάλης έκτασης, στην βόρεια πλευρά της χερσονήσου της Κυνοσούρας.
Η περιοχή αυτή της Σαλαμίνας, από το 1965, είναι χαρακτηρισμένη ως αρχαιολογικός χώρος, υψίστης σημασίας.
Το γιατί θα το δούμε πιο κάτω.
Άξιο απορίας λοιπόν είναι, το πως περιήλθε αυτή η τεράστια έκταση, στην ιδιοκτησία των αδελφών Διαμαντή.
Ένα ερώτημα που ποτέ μέχρι τώρα δεν βρήκε την απάντηση του.
Ποιός είναι ο δήμαρχος, ο τοπικός, η και ο πολιτικός παράγοντας, που έκανε τα στραβά μάτια, στην πώληση αυτής της έκτασης;
Αυτό είναι πράγματι θέμα που αναζητάει μια εξήγηση.
Ως ιδιοκτήτες της έκτασης, λοιπόν, οι αδελφοί Διαμαντή, εμφανίζοντας μια απο τις εταιρείες τους, την «ΑΡΚΑΔΙΑ» πετυχαίνουν το 1971 από την τότε κυβέρνηση της 7ετιας, με την απόφαση 22905/11 και παίρνουν από το υπουργείο πολιτισμού, την άδεια ιδρύσεως «Μηχανουργείου Προχείρου Κατασκευής».
Που στην ουσία ήταν ένα διαλυτήριο πλοίων.
Με μια αρχική, υποτυπώδη μορφή.
Το τραύμα είχε πλέον επέλθει.
Η γαλήνη του μνημείου, είχε αρχίσει να βάλλεται φοβερά.
Η ιστορικότητα του χώρου, να προδίδεται βάναυσα.
Εδώ να επαναλάβω, πως η περιοχή της Κυνοσούρας, στα Αμπελάκια της Σαλαμίνας, χάρη στον Τυμβο των Σαλαμινομάχων, που βρίσκεται εκεί, είναι χαρακτηρισμένος σαν αρχαιολογικός χώρος, με διεθνή αναγνώριση.
Και παγκόσμια αποδοχή.
Γι αυτό και θεωρείται η επιχειρηματική αυτή πρωτοβουλία, στον χώρο αυτό, πως έχει κίνητρα, καθαρά εγκληματικού χαρακτήρα. Στον χώρο αυτό, που στις 22 Σεπτεμβρίου, του 480 π.Χ. έγινε η μεγάλη εκείνη ναυμαχία μεταξύ της συμμαχίας των Ελληνικών πόλεων- κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας.
Μια νίκη των Ελληνικών δυνάμεων, που αποτέλεσε τη σημαντικότερη σύγκρουση και την αρχή του τέλους, της δεύτερης Περσικής εκστρατείας στην Ελλάδα.
Μια ναυμαχία όπου μια χούφτα Ελλήνων, υπό τη στρατηγική καθοδήγηση του Ευρυβιάδη και του Θεμιστοκλή, κατάφερε να αποτρέψει το πέρασμα του Περσικού στόλου προς την Ευρώπη. Έτσι, χάρη στη νίκη των Ελλήνων, στα στενά της Σαλαμίνας, οι Πέρσες δεν κατέκτησαν την Ευρώπη.
Κάνοντας τον Ξέρξη τον Α’ να τα μαζεύει πια και να φύγει. Εάν αποτύγχανε εκείνη η μάχη, σήμερα η ήπειρος αυτή θα ήταν αυστηρά Μουσουλμανική και θα ονομάζονταν «Μεγάλη Περσία». Αυτό σήμερα, το αναγνωρίζει όλη η ανθρωπότητα.
Τον αγώνα των Ελληνων και την σημαντικη τους νικη, τον αναγνωρίζουν οι πάντες. Οι μόνοι που δεν το αναγνώρισαν, ήταν αυτοί που επέτρεψαν το έγκλημα αυτό.
Δίνοντας την άδεια δημιουργίας του διαλυτηρίου πλοίων. Που σιγά σιγά, μετετράπει σε ναυπηγείο.
Καταλαμβάνοντας έναν τεράστιο χώρο.
Το 1974 το καθεστώς εκείνο, της 7ετίας, πέφτει.
Και έρχεται με την μεταπολίτευση, η ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Πλάι του, υπουργός και ο αδελφός του, ο Αχιλλέας.
Ο σύζυγος της Νίκης Διαμαντή.
Αυτό ανοίγει την όρεξη της οικογένειας Διαμαντή, για επέκταση της επιχείρησης.
Έτσι το 1974, ζητούν με αίτημα τους, την άδεια ίδρυσης ναυπηγείων.
Εκεί που ήταν το τάχα «μηχανουργείο»
Η αίτηση απορρίπτεται.
Προς τιμήν του τοτε πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του.
Όμως αυτό, καμία ανησυχία δεν δημιουργεί στους αδελφούς Διαμαντη.
Οι οποίοι, αδιαφορώντας με την απόφαση, προχωρούν στη δημιουργία του ναυπηγείου.
Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει κινώντας νομικές διαδικασίες, με τους στενούς συγγενείς του Αχιλλέα;
Έτσι το 1975 προχωρούν σε επέκταση των εγκαταστάσεων.
Σε γιγάντωση του χώρου εκείνου, που πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, τόσο αίμα είχε χυθεί, για να είναι σήμερα ελεύθερη η Ελλάδα.
Και ανεξάρτητη η Ευρώπη.
Όλη η ανατολική πλευρά του μνημείου, καταστρέφεται με ισοπεδώσεις, με τσιμέντα, με βανδαλισμούς με εγκαταστάσεις και με σκάματα βάθους 15 μέτρων.
Αφού πια το έργο έχει πάρει τη μορφή του, το 1977 το Υπουργείο Πολιτισμού, ίσως και με άνωθεν πιέσεις, αναγκάζεται τυπικά και χορηγεί άδεια, εγκατάστασης ναυπηγείου.
Με τη δέσμευση όμως, πως ο υπόλοιπος χώρος θα διατηρηθεί προστατευόμενος.
Σεβομενοι την Ιερότητα του Τύμβου.
Παρόλα αυτά, η εταιρεία με απόλυτη ασέβεια, παραβιάζει τη δέσμευση.
Και χρησιμοποιεί το χώρο, για ρίψη απορριμμάτων. Εκεί, πλάι στους τάφους των ηρώων.
Των Σαλαμινομάχων.
Που το αίμα τους πότισε το χώρο και τη θαλάσσια περιοχή του. Γεμίζει ο τόπος, από παλαιά σίδερα, εξαρτήματα πλοίων, άχρηστο υλικό, βάρκες, λαμαρίνες, ακόμα και από φορτία κάρβουνου…
Ναι δεν έφθασε αυτό, η ασέβεια τους, προχώρησε στο διεκδικήσουν από το κράτος, άδεια ίδρυσης, σταθμού διαμετακόμισης άνθρακα. Ακόμα και δημιουργίας βιομηχανίας παραγωγής ψυγείων. Άδεια που επισήμως ποτέ δεν εδόθει.
Η αυθαιρεσία όμως τελειωμό δεν είχε. Το κακό πια, αρχίζει να παίρνει διαστάσεις.
Κανένα κυβερνητικό στοιχείο μέχρι τότε δεν παίρνει θέση αποτροπής του κακού.
Οι κάτοικοι όμως, με τις έντονες πιέσεις και την αγανάκτηση τους, αναγκάζουν το Υπουργείο, το 1986 να κυρήξει τη διαδικασία απαλλοτρίωσης σε μια έκταση περίπου 5.531 τετραγωνικών μέτρων. Πέντε στρέματα δηλαδή.
Το 1991 η Αρχαιολογική Υπηρεσία, με υπηρεσιακά της έγραφα, προτείνει την απαλλοτρίωση όλου του χώρου, των ναυπηγείων Και την απόδοση του στην ιστορικότητα του μνημείου.
Το 1993 εγκρίνεται η απαλλοτρίωση 24 στρεμμάτων και 117 τετραγωνικών μέτρων.
Κι εκεί πια αρχίζει από την πάμπλουτη οικογένεια, που κατείχε την ιστορική αυτή έκταση, μια μάχη οικονομικής αποζημίωσης, από τις υπηρεσίες του δημοσίου.
Μια μάχη που τελειωμό δεν είχε.
Η ιστορία τραβάει πολύ ακόμα. Δεν θέλω όμως να κουράσω άλλο. Να έρθω στο σήμερα λοιπόν για να κλείσω.
Τα ναυπηγεία εξακολουθούν να δουλεύουν.
Και να αμαυρίζουν το τοπίο αυτό, που κάποτε οι πρόγονοι μας έδωσαν μια από τις ιερότερες μάχες στην ιστορία του έθνους μας. Εξακολουθεί λοιπον τη λειτουργία του, το ναυπηγείο αυτό, με πολύ ύποπτους τρόπους. Και εξηγώ γιατι σημειώνω τη λέξη αυτή.
Πέρσι πήγα να προσκυνήσω, στην Κυνοσούρα, τον Τύμβο, μαζί με ένα φιλικό μου ζευγάρι, που φιλοξενούσα.
Πριν ακόμα φθάσουμε, περπατώντας, στον χώρο τιμης, έρχονται φουριόζοι, δύο τύποι με ένα μηχανάκι.
Κατεβαίνει ο ένας κι μας πλησιάζει απειλητικά: «-
Γιατί κατασκοπεύτε το χώρο με ντρόουν;»
Μας ρωτάει. Του απαντάμε, πως ούτε ντρόουν έχουμε, ούτε και κατασκοπεύουμε κάτι.
Να προσκυνήσουμε ήρθαμε.
Μας ταλαιπώρησε τουλάχιστο δέκα λεπτά, με απειλές και μα απαράδεκτο ύφος.
Κατάλαβα πως ήταν μπράβος των ναυπηγείων.
Αν αυτό συμβαίνει κατά κανόνα, θα έπρεπε ήδη να είχε παρέμβει εισαγγελέας.
Τέλος, να πω, πως στο κείμενο αυτό, εννοείται πως δεν επιρρίπτεται καμία ευθύνη ούτε καν υπαινιγμός, στον παραιτηθέντα υπουργό, τον Κώστα Καραμανλή.
Η αναφορά του ονόματος του, έχει να κάνει, μόνο με την στενή συγγένεια των ιδιοκτητών του ναυπηγείου.
Και τις περίεργες επιχειρηματικές διασυνδέσεις του πατρός του, στη διάρκεια των υπουργικών του θητειών.
Και μόνο με αυτό. Όσο για τη τραγωδία, για τη βεβύλωση του χωρου, συνεχίζεται, με τον ίδιο ντροπιαστικό χαρακτήρα.
Για το μνημείο αυτό των μνημείων.
Greek
Arabic
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish
Να συμπληρώσω ότι από το 1977 μέχρι σήμερα, καμία άδεια λειτουργίας δεν δόθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, καμία έγκριση περιβαλλοντικών όρων και κανένα λιμενικό έργο δεν εγκρίθηκε, καμία κτιριοδομική κατασκευή ή μηχανολογική εγκατάσταση δεν έτυχε της σύμφωνης γνώμης του πρώτιστα κατά νόμον αρμόδιου Υπουργείου Πολιτισμού.
Παράλληλα, το έτος 2001 υποβλήθηκε στο ΣΤΕ αίτηση ακύρωσης των ζωνών προστασίας Α΄ και Β΄ η οποία απορρίφθηκε.
Το 2011 υποβλήθηκε για πρώτη φορά αίτηση στο Υπουργείο Πολιτισμού για έγκριση περιβαλλοντικών όρων, η οποία απορρίφθηκε επειδή το ναυπηγείο προσκαλεί σοβαρή άμεση και έμμεση βλάβη στο παρακείμενο μνημείο του Τύμβου των Σαλαμινομάχων. Ακολοήθησε αίτηση θεραπείας εναντίον της απορριπτικής Υπουργικής απόφασης η οποία απορρίφθηκε επίσης για τους ίδιους λόγους.
Και ενώ το Υπουργείο Πολιτισμού είχε εκπεφρασμένη αρνητική απόφαση για τη λειτουργία του ναυπηγείου, το έτος 2020 με συμπαιγνία της κας Μενδώνη και του Υπουργείου Περιβάλλοντος εγκρίθηκε άδεια διαλυτηρίου πλοίων. Η συμπαιγνία έγκειται στο ότι η Μενδώνη δεν εισήγαγε την ΜΠΕ στο ΚΑΣ για την κατά νόμο γνωμοδότηση και δεν εξέφρασε θετική ή αρνητική γνωμοδότηση ως όφειλε. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος εξέδωσε την απόφαση χωρίς σύμφωνη γνώμη του Υπουργείου Πολιτισμού η οποία προηγείται από τις άδειες όλων των άλλων αρχών των οποίων και κατισχύει. Προσέτι τα στοιχεία της έγκρισης του Υπουργείου Πολιτισμού αναγράφονται με ποινή ακυρότητας σε όλες τις άδειες που απαιτούνται. (Νόμος 3028/2002 άρθρο 10 και Υπουργική Απόφαση θεσμοθέτησης ζωνών προστασίας).
Συμπερασματικά, κανείς υπουργός πολιτισμού και καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε μέχρι σήμερα να δώσει έγκριση ή άδεια από το έτος 1977 για οποιαδήποτε κατασκευή, έργο ή δραστηριότητα, και το ναυπηγείο εξακολουθεί να λειτουργεί ανενόχλητα.
Η μπανανία είναι εδώ.
Οι σύγχρονοι βάρβαροι είναι εδώ.