Βήμα Σαλαμίνας

…..ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ….

Απο τον Πανο Καλουδα

…Ήταν τότε, στα τρυφερά εκείνα χρόνια.. Που ψάχναμε ακόμα, μέσα στης ζωής τα μονοπάτια, να βρούμε το πιο βατό, για μας.. Για τις αρχές μας. Μα και για τις ανησυχίες που κουβαλούσαμε. Φίλοι καλοί, αδέλφια, από τα νεανικά μας χρόνια… Και συχνά, πολύ συχνά, όταν δεν μαζευόμασταν στο »Περιβόλι τ’ Ουρανού» στην οδό Μνησικλέους, μαζευόμασταν στο σπίτι του Γιάννη, πίσω από το Ξενοδοχείο »Holiday inn», της Μιχαλακοπούλου..Και ώρες ολόκληρες, αναλύαμε, απ’ το δικό του μετερίζι, ο καθένας, τα δρώμενα του κοινωνικού μας περίγυρου.

Ο Γιάννης ήταν ο ποιητής κι ο λόγιος της παρέας μας Ένας από τους κορυφαίους, μας της νεώτερης ποίησης. Με αρκετή από αυτή, μελοποιημένη από τον Μίκη μας Ένας απίστευτα ευαίσθητος και τρυφερός άνθρωπος. Με ευρηματικό χιούμορ.. Στοχαστής, ρεαλιστής και κατασταλαγμένος. Που με την ίδια άνεση που έκρινε φωναχτά τον Καραμανλή, έκρινε και τον Χαρίλαο τον Φλωράκη.. Ενώ με επιχειρήματα τσαλάκωνε και τον Αντρέα.. Και οι τρεις τους τον εκτιμούσαν βαθιά.

…Συχνά η παρέα μεγάλωνε, με έναν δυσανάλογο όγκο.. Αυτόν του Μίκη, του αδελφού, του Γιάννη Θεοδωράκη του κολλητού μου φίλου Που κάποιες φορές ήταν κι αυτός στο »συμπόσιο» Και με την πληθωρικότητα που τον χαρακτήριζε, σκίαζε κάθε αμυδρή μας »φιλοσοφική» ακτίνα. Σπουδαίοι Άνθρωποι… Χωρίς »αλλά..» Μύθοι πραγματικοί. Που με έκαναν, πιστεύω, καλύτερο άνθρωπο

…Από την άλλη, ο Στέλιος, με τις πενιές του, έντυνε μελωδικά τις.. βαθυστόχαστες συζητήσεις μας.. Που ξεκινούσαν από τον Χαρίλαο, συνέχιζαν με Λεωνίδα (Κύρκο) και Μπάμπη Δρακόπουλο.. Κυρίως βέβαια, για να πειράξουν εμένα, τον Αναθεωρητή… Και κατέληγαν (ειρωνικά), με Κίμωνα Κουλούρη, Γιώργο Κατσιφάρα κι άλλα στελέχη του Ανδρεϊκού «κινήματος»

(»Παραστρατήματος», το έλεγε ο Μίκης) Ο Στέλιος προσπαθούσε να τρυπώσει στην κουβέντα για να πει ιστορίες με τον πατέρα του, Τον Μάρκο Βαμβακάρη.. Καθώς είναι ένα, από τα λίγα παιδιά σπουδαίων δημιουργών, που νιώθουν απέραντη τιμή για τον πατέρα τους..

Οι περισσότεροι το »πνίγουν» μέσα σε ένα γεμάτο αιμορραγίες »εγώ» τους.. Ο Γιάννης ο πνευματικός μου αδελφός και βιολογικός του Μίκη έφυγε το 1996 από την κατάρα των καιρών μας.. Με τον Στέλιο, τον γιο του θρύλου Μάρκου Βαμβακάρη, τα λέγαμε, μέχρι που και αυτός έφυγε. Και έμεινε, της μοναξιάς η θλίψη.. Έχω γράψει τόσες και τόσες βιογραφίες σπουδαίων..

Να μην κάτσω πια κάποτε, να γράψω και γι’αυτά όλα τα βιώματα..; Για την παρέα μου με τον Φλωράκη. Τον σπάνιο αυτό άνθρωπο, που σαν Θεό του λάτρευε την Μάγδα.. Την Όρσα Μπελογιάννη την πρώτη γυναίκα του Νίκου Μπελογιάννη. Τον Λεωνίδα Κύρκο,που του κρύψαμε κάποτε την φυσαρμόνικα. Την Μαρίκα Μητσοτάκη που σαν παιδί της με αγαπούσε Την φιλία μου με τον Νίκο Πουλαντζά, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Αντώνη Σαμαράκη. Τον Κατσαρό (τον ποιητή) Τον Γκάτσο, τον Χόρν τον Χριστοδούλου.. Κι όλους αυτούς που μου άγγιξαν την ψυχή..

…Λέω τώρα το καλοκαίρι να το ξεκινήσω. Κάνοντας ένα τεράστιο κινηματογραφικό flash back Με αρκετά stop care.. Στη φωτογραφία δεξιά μου, ο Στέλιος Βαμβακ γιός του Μάρκου.. Και αριστερά μου, ο Γιάννης Θεοδωράκης..