Βήμα Σαλαμίνας

ΠΟΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΑΝΤΕΧΕΙΣ; Γράφει η Δώρα Τζέμα

ΠΟΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΑΝΤΕΧΕΙΣ;

Γράφει η Δώρα Τζέμα
Πόλεις, αχανείς, δαιδαλώδεις, χαοτικές.. Πόλεις που φτιάχτηκαν από ανθρώπους, για ανθρώπους, διέπονται από τον νόμο της ζούγκλας και φτιάχνουν θηρία …

Αιμοβόρα θηρία με ανθρώπινο πρόσωπο, που κρύβουν τα νύχια τους κάτω από τίτλους και ιδιότητες.

Τα χώνουν βαθιά, μέσα στο φουσκωτό πορτοφόλι τους και χαμογελούν αυτάρεσκα περιμένοντας το βαθύ σκοτάδι για να ξεδιψάσουν την νοσηρή δίψα τους, κατασπαράζοντας την αθωότητα.

Για να ρουφήξουν τρυφερές ψυχές , να τις κομματιάσουν με λύσσα τα θηριώδη τους ανομολόγητα ένστικτα .
Αγριεύομαι..

Παγώνω από το φόβο μου καθώς αντικρίζω το ασύλληπτο ψυχικό τους έρεβος, που δεν συγκρίνεται με κανένα θεοσκότεινο σοκάκι.
Λερώνομαι ανεπανόρθωτα, καθώς αναπνέω τον ίδιο αέρα με εκείνους… Και ντρέπομαι.

Ντρέπομαι που είμαι μάνα, γυναίκα και δεν μπόρεσα να προστατέψω το μέλλον μας, την
ομορφιά, την μόνη πηγή αισιοδοξίας.

Ντρέπομαι που η φυσιογνωμία μου από την δομή της φύσης, έχεις ομοιότητες με την δική τους όψη… Με εκείνων που ζουν ανάμεσα μας , τους υπεράνω πάσης υποψίας , μα συγχρόνως σκανδαλωδώς ύποπτους.

Ντρέπομαι που το σάπιο, χαίρει εκτίμησης από τους ταγούς, από την κεφαλή η οποία το σέβεται και το
περιθάλπει.
Δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι κτήνη.

Σε καμία κατηγορία δεν ανήκουν αυτά τα τερατοειδή.

Και δεν θα τα βρεις σε κανένα σκοτεινό περιθώριο της πόλης.

Εκεί κρύβονται μονάχα τα έρμαια του μαγκανοπήγαδου και όσοι φόραγαν το αιχμηρό κουρέλι της
συνεχούς ουτοπίας..

Ούτε στις λάσπες θα τους βρεις. Οι ανθρωπόμορφοι περπατούν στους φωτεινούς πολυσύχναστους δρόμους της επιτυχίας και ανοίγουν τρισάθλιες πεπατημένες, που αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και δυστυχία, ώστε να διατηρούν και να βαθαίνουν το ερεβώδες κενό τους.

Μια κοινωνία σε αποσύνθεση…

Κάποιος μου είπε να βάλω ερωτηματικό, για να ελαφρύνω τον τίτλο…

Μην τυχόν και τους πέσει βαρύς..

Το βάρος που καταπλακώνει τους αθώους όμως, ποιος θα το σηκώσει..

Σιγά μη θιχτούν. Η ευθιξία προϋποθέτει αξιοπρέπεια, περηφάνια συναίσθηση.

Στοιχεία που απορρέουν από ανθρώπους, όχι από απάνθρωπους και υπάνθρωπους.
Μια κοινωνία που αποσυντίθεται γοργά και μη αναστρέψιμα.

Που όσο κι αν προσπαθείς να αισιοδοξήσεις δεν γίνεται…

Φαίνεται πλέον πιο καθαρά από ποτέ, πως όλοι αυτοί, οι κυριαρχούντες, οι προύχοντες, οι κυβερνώντες, οι υψηλά ιστάμενοι, οι δομές, οι πρόνοιες , οι ανύπαρκτοι, οι υπεύθυνοι, οι ανεύθυνοι, οι γνωρίζοντες, μισούν την ομορφιά, το μέλλον.

Το αποστρέφονται και για αυτό το καταστρέφουν παντοιοτρόπως ή επιτρέπουν την καταστροφή του σιωπώντας…
Κι εμείς, οι υπόλοιποι αθώοι κι ένοχοι συνάμα… μπερδεμένοι μέσα στα πόδια τους, τρέχουμε προς το πουθενά και στο τίποτα, υποταγμένοι και άφωνοι μπροστά στην θηριωδία.

Κάπου – κάπου φωνάζουμε λίγο , σαν γνήσια αιμοδιψής πλέμπα σε Ρωμαϊκή αρένα..

Πάμε έξω από τα σπίτια τους με πρόθεση λυντσαρίσματος κι έπειτα τίποτα.

Η εκδήλωση της αγανάκτησης ήταν το χρέος μας. Λες και αυτή θα γύριζε πίσω τον χρόνο και
τα αγγελούδια πίσω..

Κι άλλοτε πάλι, καθηλωνόμαστε μπροστά στο υπερθέαμα, για να μάθουμε τις λεπτομέρειες του δράματος, μέχρι της τελικής εξοντώσεως του θύματος..

Μέχρι να ξεμπροστιαστεί το επόμενο και να στηθούμε στις οθόνες μας..

Για να γευτούμε κι εμείς μέχρι σκασμού την ανθρωποφαγία και μόλις την χωνέψουμε να μας σερβίρουν την επόμενη.

Που κάθε φορά είναι πιο σοκαριστική..
Έπειτα τα ξεχνάμε, ξανά και ξανά, συνεχίζοντας την άσκοπη περιπλάνηση μας στην παραποιημένη μας πραγματικότητα..
Στάσου!

Θέλω να πάω απέναντι. Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ.. Θέλω να πάω εκεί, στην άκρη του ουρανού, που βρίσκονται εκείνα τα πανέμορφα πλάσματα, με τις βελουδένιες ψυχές. Θέλω να μείνω κοντά σε αυτά τα ονειρεμένα όντα με το μεταξένιο δέρμα και το λαμπερό χαμογελαστό βλέμμα.

Θέλω να μπω μπροστά και να μην τα αφήσω να ξαναδούν την ασχήμια που σβήνει την λάμψη τους.

Να απλώσω τα χέρια σε αυτές τις αγγελικές υπάρξεις, με το βελούδινο άγγιγμα , που όταν σε αγκαλιάζουν θαμπώνεσαι από την ομορφάδα της ζωής, ζεις το όνειρο και παρασύρεσαι από την αθωότητα .

Που σε εμπιστεύονται και σου δείχνουν το μέλλον από τον αγγελικά πλασμένο κόσμο τους και
γίνεσαι άνθρωπος.

Αυτά είναι που ομορφαίνουν την πλάση, μόνο αυτά.. Αυτά είναι που φυσάνε φρεσκάδα και διαλύεται η πνιγηρότητα του χάους..

Θέλω να σταθώ δίπλα σε αυτά τα μικρά ανθρωπάκια πεταλούδες, που μόνο με τα ακροδάχτυλα επιτρέπεται να τα αγγίζεις, για να μην φθείρεις την χρυσόσκονη τους.

Τα λένε παιδιά και περιμένουν να τα πιάσεις από το χέρι και να τα οδηγήσεις, να τα οπλίσεις με
δύναμη, ωσότου να καταφέρουν να περπατήσουν μόνα τους και να ενταχθούν στις αδυσώπητες πόλεις , με την λιγότερη δυνατή συντριβή…

Μα δεν τα αφήνουν, Θεέ μου, δεν τα αφήνουν σου λέω.

Τα τέρατα μισούν την ομορφιά, την φθονούν, την καταστρέφουν.

Δεν την αφήνουν, με ακούς; Την κυνηγάνε τα αρπακτικά και την κατακρεουργούν.
Πως μπορούν Θεέ μου, πως μπορούν..

Δεν βλέπεις; Σβήνουν την λάμψη από τα μάτια τους, τα πληγώνουν θανάσιμα, τα χτυπάνε, τα βιάζουν, τα σακατεύουν..

Που είσαι Θεέ μου; Τα τέρατα κρύβονται. Εσύ;

Δώρα Τζέμα

ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΛΑΜΙΝΙΩΝ ΒΗΜΑ