…Θεωρείται ως η πιο… Καθαρή Δευτέρα του έτους. Τώρα το πόσο καθαρή, μπορεί να είναι αυτή, με όλα τα… βρώμικα που μας περιβάλλουν, αυτό είναι άλλο θέμα. Όλα κι όλα.
Έθιμο είναι και πρέπει να τηρείται. Άσχετο κι αν αυτό, από τα πιο βασικά του στοιχεία, στερείται.
Η ημέρα αυτή λοιπόν, σηματοδοτεί την κάθαρση. Και την έναρξη μιας περιόδου, νηστείας, που συνοδεύει αυτή την κάθαρση. Η οποία θεωρητικά συμβάλει στην αποτοξίνωση, σώματος και πνεύματος. Θεωρητικά.
Γιατί από την πράξη, η απόσταση είναι αβυσσαλλέα.
Μπορεί λοιπόν την Καθαρά Δευτέρα, να το ρίχνουμε στο μέτρο και στον αυτοέλεγχο, την επόμενη όμως της Καθαράς Δευτέρας, την «βρώμικη» Τρίτη συνεχίζουμε και πάλι, την κραιπάλη και τον ανεξέλεκτο βίο.
Κι αν δεν είναι έτσι για τους πολλούς, διαψεύστε με. Τέλος πάντων.
Ας δουμε όμως, γιατί η ημέρα αυτή, ονομάστηκε Καθαρά Δευτέρα. Προφανώς γιατί καλούμαστε να αλλάξουμε για σαράντα μέρες, συνήθειες.
Να αφήσουμε πίσω μας, την κακή διατροφική μας αγωγή. Και τον τυχόν, αμαρτωλό μας βίο.
Την ημέρα αυτή της κάθαρσης, το γεύμα μας είναι νηστίσιμο. Με λαδερά και θαλασσινά, που δεν έχουν αίμα.
Όστρακα δηλαδή και μαλάκια. Και η εν γένη λειτουργικότητα μας, στηρίζεται σε μια προσπάθεια κάθαρσης της ψυχής και του σώματος μας.
Βέβαια κατά κάποιον τρόπο, η νηστεία έχει αρχίσει, από την προηγούμενη εβδομάδα από την Κυριακή «της Απόκρεω».
Όπου πλέον δεν τρώμε κρέας. Από την ημέρα αυτή, πήραν την ονομασία τους και οι Απόκριες.
Κατά την Ορθόδοξη παράδοση, η ημέρα αυτή είναι η τελευταία που τρώμε κρέας. Όπως και η Κυριακή, πριν την Καθαρά Δευτέρα, χθές δηλαδή, είναι η τελευταία ημέρα που τρώμε και γαλακτοκομικά.
Γι αυτο και η Κυριακή αυτή, ονομάζεται, «της Τυροφάγου».
Πέρα όμως από την Χριστιανική μας παράδοση, η σημασία της Καθαράς Δευτέρας, έχει και την έννοια της λήξης των καρναβαλικών εκδηλώσεων.
Τη λήξη της αποκριάς. Γιατί την ημέρα αυτή πια, πέφτει η αυλαία των εορταστικών εκδηλώσεων της αποκριάς, που αρχίζει την Τσικνοπέμπτη.
Ο εορτασμός της Καθαρής Δευτέρας, που πραγματοποιείται στην αρχή πια της άνοιξης και στηρίζεται από πολλαπλές εκδηλώσεις των δήμων κυρίως, ονομάζεται και Κούλουμα.
Όσο για το πέταγμα του αετού, που αποτελεί ένα καθαρά ψυχαγωγικό γεγονός που συνδυάζεται την ημέρα αυτή, είναι ένα ξενόφερτο έθιμο. Έρχεται από την αρχαία Κίνα.
Και σηματοδοτούσε την επαφή του ανθρώπου, με τον Θεό.
Μάλιστα πολλοί ήταν αυτοί τότε που πίστευαν πως όσο πιο ψηλά πήγαινε ο αετος, τόσο περισσότερη πιθανότητα υπήρχε, ο Θεός να διαβάσει καλύτερα τις ευχές τους, που κρεμώντουσαν από την ουρά του αετού και να τις πραγματοποιήσει.
Για την Ελληνική παράδοση, το πέταγμα του αετού, είναι περίπου το ίδιο με των Κινέζων. Συμβολίζει το πέταγμα της ανθρώπινης ψυχής, προς το Θείο.
Δηλαδή πως το πνεύμα του ανθρώπου, έχει προορισμό, στον ουρανό.
Πλάι στον δημιουργό του. Και την ημέρα αυτή, την πρώτη της Σαρακοστής, με την έναρξη της νηστείας, η σωματική και πνευματική κάθαρση, βοηθούν με περισσότερη πλέον καθαρότητα και συνέπεια, την προσέγγιση αυτή.
Όπως και να έχει, ευτυχώς ακόμα μπορούμε και διατηρούμε τα έθιμα και την παράδοση μας.
Και μακάρι ποτά να μην τα αμπεμπολίσουμε.
Γιατί χωρίς αυτά, ο άνθρωπος επιστρέφει τραγικά πίσω.
Επιστρέφει στην εποχή πια των σπηλαίων, που ούτε αρχές είχε, ούτε οράματα, ούτε και τη νοητική κυριαρχία που σήμερα έχει..