Βήμα Σαλαμίνας

..ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΦΡΙΚΗΣ …Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

…ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΦΡΙΚΗΣ

…Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

…Καθημερινά πλέον γινόμαστε μάρτυρες, φριχτών παραστάσεων. Με εικόνες, που όχι απλά πονάνε, μα με βία ματώνουν, τις καρδιές όλων μας.

Μαρτυρώντας το άθλιο κοινωνικό ξεχαρβάλωμα, που έχουμε υποστεί σαν λαός.

Από αυτά τα θλιβερά υποκείμενα της πολιτικής νομενκλατούρας, που μισό αιώνα τώρα, μας σπρώχνουν συνεχώς, μέσα στη χωματερή της ανικανότητας τους.

Και της βρωμερής λεηλασίας τους. Σήμερα ζήσαμε και πάλι, μια ακόμα παράσταση φρίκης.

Που πια με έχει βγάλει εκτός εαυτού. Πραγματικά πια, τα έχω πάρει. Με την αργοπορία έκδοσης, μιας επιτέλους απόφασης.

Σήμερα πήραμε και πάλι μια γεύση από αυτό το απαράδεκτο και σαδιστικό δούλεμα, που βιώνουν οι άνθρωποι από το Μάτι και τις γύρω περιοχές.

Τα θύματα από την μεγαλύτερη τραγωδία, στην νεώτερη ιστορία της χώρας μας. 104 νεκροί.

Και ένα τσούρμο ακόμα Ινδοί, εργάτες του Μαραθώνα, που εκείνη την αποφράδα ημέρα είχαν βρεθεί στην περιοχή.

Και που για ευνόητους λόγους, όπως μου λένε κάτοικοι της περιοχής, δεν έχουν δηλωθεί.

Τέλος πάντως βεβαιότητα επ’ αυτού, δεν έχω. Γι αυτό δέχομαι τους 104 νεκρούς.

Που υπήρξαν θύματα της μεγαλύτερης ολιγορίας, κάποιων καθικιών.

Κάποιων παλιανθρώπων που έβαλαν τα γαλόνια τους και τις τυπικές τους αξιολογήσεις, πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. 104 λοιπόν, τα θύματα των φονιάδων, που η δικαιοσύνη με τον τρόπο που χειρίζεται την υπόθεση, μοιάζει ακόμα να τους αναζητεί.

Παρόλο που τα πάντα φωνάζουν τους υπαίτειους της τραγωδίας. Αυτών όλων που εξακολουθούν να κρύβονται, πίσω από την προσπάθεια μετάθεσης των ευθυνών τους.

Αυτά τα κοπρόσκυλα με τον ανύπαρκτο ανδρισμό τους, που ένα συγνώμη, ακόμα δεν μπόρεσαν να ψελίσουν. Αυτοί οι μισάνθρωποι έχουν όνομα και επώνυμο.

Είναι όλοι αυτοί που εκείνη την ημέρα είχαν τη διαχείριση της τραγωδίας. Το θέμα φωνάζει καθαρά τους ενόχους.

Η δικαιοσύνη, τόσο καιρό, τι ψάχνει και ταλαιπωρεί έτσι τους ανθρώπους;

Τα θύματα της τραγωδίας.

Αυτούς που έθαψαν γονείς, παιδιά, συζύγους αδέλφια, φίλους, γνωστούς Αυτούς που η ζωή τους, σημαδεύτηκε για πάντα. Με μια τεράστια κηλίδα αίματος.

Με τις πιο φριχτές εμπειρίες που θα μπορούσε να ζήσει κάνεις. Λοιπόν; Γιατί κρατάει τόσους μήνες αυτή η δική, όταν οι ένοχοι είναι συγκεκριμένοι;

Γιατί πρέπει να ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι αυτοί, να πηγαίνουν από τη Νέα Μάκρη, τον Νέο Βουτζά, το Μάτι, τη Ραφήνα, να καταθέτουν και να ζούνε ξανά και ξανά την τραγωδία αυτή που έζησαν τότε;

Την ημέρα εκείνη που γνώρισαν την επίγεια κόλαση;

Ένα κι ένα κάνει δύο. Ούτε τρία, ούτε τέσσερα.

Το δικαστήριο τι ψάχνει πια μέσα σε αυτή την απλή αριθμητική; Τόσους μήνες ταλαιπωρουνται με το πήγαινε- έλα οι άνθρωποι αυτοί. Και με το φρικιαστικό ξεδίπλωμα της μνήμης.

Οι υπεύθυνοι να καθίσουν αμέσως στο εδώλιο και να τελειώνει πια αυτή η κακόγουστη παράσταση.

Να αναζητηθούν ευθύνες, από τους αρχηγούς της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας. της Περιφέρειας.

Κι όλοι αυτοί, που αντί να σώσουν τον κόσμο, προσπαθούσαν να σώσουν τα γαλόνια τους και την πολιτική τους συνέχεια.

Αυτοί, οι επικεφαλής των υπηρεσιών που αντί να εργαστούν για τη σωτηρία των ανθρώπων, έκαναν παιχνιδάκια μεταξύ τους. Υπονομεύοντας ο ένας τις κινήσεις του άλλου.

Για τον κωλοβαθμό τους και τα εύσημα.

Και οι άνθρωποι καιγόντουσαν. Σε έναν πόλεμο που είχαν κηρύξει οι υπηρεσίες μεταξύ τους.

Με θύματα τους τρομαγμένους πολίτες που τους έστελναν κατ ευθείαν μέσα στη μανία της φωτιάς.

Τα καθίκια αυτά, ναι. Τη λεωφόρο Μαραθώνιος που αποτελούσε την μόνη έξοδο απο την πύρηνη λαίλαπα, ποιος μαλάκας και γιατί την έκλεισε; Με ποιανού εντολή έκλεισε αυτός ο δρομος;

Το μπέρδεμα στα μπούτια των αστυνομικών ποιός το προκάλεσε; Των πυροσβεστών;

Απλή αριθμητική είπαμε. Είναι αμαρτία και ντροπή τόσους πια μήνες, να υποδαυλίζουμε την μνήμη και τον πόνο των ανθρώπων αυτών.

Να φέρνουν συνεχώς, μπροστά τους, τις πιο φριχτές θύμισες της ζωής τους.

Οι ένοχοι, οι δολοφόνοι, των 104 θυμάτων και των χιλιάδων άλλων, που τοσα χρόνια μετά και δεν μπορούν ακόμα να μαζέψουν τα συντρίμμια τους, περιμένουν να κριθούν από την δικαιοσύνη.

Όλοι μας περιμένουμε την τιμωρία των ενόχων.

Αυτών που τους έστελναν να βρούν τη «σωτηρία» στα αδιέξοδα δρομάκια και στα μαντρωμένα οικόπεδα.

Εκτελώντας τους έτσι εν ψυχρώ, μέσα στον πυρήνα της φωτιάς. Ας τελειώσει επιτέλους αυτή η υπόθεση.

Κι ας πέσει ο πέλεκις βαρύς και παραδειγματικός στα τομάρια που φταίνε. Τέλος, εκείνος πάλι, ο άλλος, ο καπετάνιος του «καραβιού» γιατί είναι τόσο προκλητικά άφαντος;

Παίζοντας το τραγικά λάθος του πολιτικό παιχνίδι;

Ο κύριος Τσιπρας, δεν θα έπρεπε, ως καλός «καπετάνιος» που είχε τότε «βάρδια» στο βαπόρι «Ελλάς», να είναι σε κάθε δίκη παρών, να ζητάει ένα συγνώμη;

Από τους συγγενείς των θυματων;

Δεν το έκανε τότε. Τώρα;

Δεν έπρεπε;

Δεν θα είχε δείξει μια περισσότερη μαγκιά με την ματαμέλειά του; Πόσους ανόητους περιμένει να παραμυθιάσει με την εμμονή του στις υποκλοπές;

Ένα χάδι στήριξης, σε όλους αυτούς που στήνονται στο δικαστήριο και ξαναθυμούνται τον όλεθρο, δεν θα ήταν η καλύτερη επιβεβαίωση ενός ήθους και μιας ανθρωπιάς;

Εάν το είχες κάνει αυτό Αλέξη, ακόμα και γω θα σε ψήφιζα.

Ναι εγω… Το παλιό οργανωμένο στέλεχος του «Ρήγα Φερραίου» Που κάποτε απηύδησε πια και πήρε δρόμο.,