Βήμα Σαλαμίνας

Ο ΒΙΚΤΩΡ ΒΕΡΝΙΚΟΣ ΦΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ – Απο τον Πάνο Καλουδά

…Γράφει ο: Πάνος Καλουδάς

…Ανακοίνωσε χθές η ΕΡΤ την φετεινή συμμετοχή της Ελλάδας στην Eurovision 2023. Στο διεθνές αυτό μουσικό πανηγύρι που φέτος θα διεξαχθεί στο Λίβερπουλ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Την χώρα μας λοιπόν θα εκπροσωπήσει ο νεαρός, 16 μόλις χρόνων, ο Victor Vernikos με το τραγούδι που ο ίδιος έχει γράψει και έχει τον τιτλο: «What They Say»

Ο νεαρός Βίκτωρ είναι ο νεώτερος σε ηλικία καλλιτέχνης που έχει στείλει η χώρα μας στον διεθνή αυτόν διαγωνισμό τραγουδιού.

Που είναι ο 67ος κατά σειρά και θα διεξαχθεί στις 9, 11 και 13 Μαΐου. Φέτος στην ΕΡΤ εστάλησαν προς ακρόαση, πάνω από 106 τραγούδια, τα οποία άκουσε η καλλιτεχνική επιτροπή και με πολύ προσοχή κι αυστηρότητα, επέλεξε αρχικά τα τρία κατά τη γνώμη της καλύτερα.

Με τους τρείς ερμηνευτές των αντίστοιχων τραγουδιών, να συναντιούνται με τα μέλη της επιτροπής και τη διοίκηση, στο Ραδιομέγαρο. Αυτοί οι καλλιτέχνες της τριάδας αυτής, ήταν εκτός από τον Βίκτωρα, η Μέλισσα Ματζούκη με το τραγούδι «Liar» και το ντουέτο Αντωνία Καούρη και Μαρία Μαραγκού, με το τραγούδι «Shout out».

Η τελική επιλογή ανέδειξε τον Βίκτωρα Βερνίκο. Τον οποίο πρότεινε η εταιρεία PANIK Records.

Το τραγούδι είναι μια μπαλάντα όπως ο ίδιος ο δημιουργός του δήλωσε,  που μπορεί να χαρακτηριστεί από πολύ συναισθηματικό έως και απόλυτα ενεργητικό.

Ένα τραγούδι, με έντονη φεστιβαλική ατμόσφαιρα. Φέτος στην κρίση της επιλογής, από ότι δηλώνει ο σταθμός, συμμετείχε και το κοινό. Πρόεδρος της επιτροπής, ήταν ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, ενώ συμμετείχαν, ο διευθυντής ραδιοφωνίας της ΕΡΑ Φώτης Απέργης, ο μουσικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης, ο δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός Λεωνίδας Αντωνόπουλος, ο μουσικός παραγωγός Πέτρος Αδάμ κι άλλοι.

Το τραγούδι αυτό που φέτος εκπροσωπεί την Ελλάδα, ο νεαρός Βίκτωρ, το έγραψε στα 14 του χρόνια. Από την παιδική του σχεδόν ηλικία παίζει κιθάρα και πιάνο.

Όπου έτσι μπορεί μόνος του και συνθέτει τα τραγούδια του.

Ενω και τον στίχο του ο ίδιος τον γράφει… Και μια δική μου πλέον απορία.

Και κρίση ταυτόχρονα. Στο ξεκίνημα του κειμένου μου, χαρακτηρίζω την μεγάλη αυτή μουσική εκδήλωση, το φεστιβάλ αυτό του τραγουδιού, την Γιουροβίζιον, ως πανηγύρι.

Και επιμένω στον χαρακτηρισμό. Γιατί έτσι θαρρώ το κατάντησε η αρρωστημένη θεωρία, που ονομάζεται  παγκοσμιοποίηση.

Γιατί νομίζω, όπως και πάρα πολλοί από εσάς, πως το μουσικό αυτό πανηγύρι, αποσκοπεί στην εκπροσώπηση της μουσικής έκφρασης, των χωρών που συμμετέχουν.

Έτσι τουλάχιστο ξεκίνησε.

Με την κάθε χώρα, στη γλώσσα της και στο μουσικό της ύφος, να προβάλει τις τάσεις που επικρατούν στο δικό της τραγούδι.

Ένα απάνθισμα μουσικής και στίχου, όλων των χωρών.

Μια όμορφη μουσική εκδήλωση που την χαρακτήριζε η πολυφωνία και η ταυτότητα της κάθε χώρας.

Όμως εδώ και κάμποσα χρόνια, η εντολή που δόθηκε από τους διοργανωτές, ήταν αγγλόφωνος στίχος και Αγγλικής επιρροής μουσική.

Και έτσι πια, εδώ και καιρό, λειτουργεί το φεστιβάλ αυτό του τραγουδιού.

Εκπροσωπώντας μονομερώς ενα συγκεκριμενο ειδος μουσικής, με μια συγκεκριμένη γλώσσα, έκφραση, άποψη.

Ποιός λοιπόν ο λόγος ύπαρξης του; Αφού έχει φύγει τόσο μακριά από τους στόχους του; Όλα τα τραγούδια, στο ίδιο μοτίβο πάνω κάτω. Στην ίδια γλώσσα στην ίδια έκφραση.

Ένα ασθενικό ύφος, που πια έχει γίνει καρμπόν.

Που είναι η μουσική  εκπροσώπηση της κάθε χώρας; Που είναι το χρώμα και η ταυτότητα της κάθε χώρας.

Θυσία και αυτό στον βωμό των απαιτήσεων της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Και τελικά συγνώμη.

Παίρνω πίσω τον χαρακτηρισμό «πανηγύρι». Γιατί τα πανηγύρια μας τότε, είχαν χρώμα, είχαν αίσθημα, είχαν ταυτότητα, είχαν Ελλάδα.

Αυτό το φρικιαστικό «σοου» που τόσα λεφτά ξοδεύουν οι χώρες για την πραγμάτωση του, τι εχει;

Ένα τεράστιο ΤΙΠΟΤΑ και μια ακόμα υποταγή της ανθρωπότητας, στις απαιτήσεις των λίγων παρανοϊκών που θελουν να τη κουμαντάρουν

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, είναι από την περσινή συμμετοχή της χώρας μας.

Στο ανούσιο αυτό μουσικομάζωμα ..