Βήμα Σαλαμίνας

Γράφει ο: Πάνος Καλουδάς

…Σαν σήμερα έφυγε, ένας από τους κορυφαίους του πολιτισμού μας. Ο αναμορφωτής του Ελληνικού Κινηματογράφου. Και Ιδρυτής της μεγάλης εταιρείας παραγωγής, «Φίνος Φίλμ».

Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος, ο Φιλοποιμην Φίνος. Που αφιέρωσε τη ζωή του, στην 7η τέχνη.

Προσφέροντας ποιότητα, ήθος, συνέπεια και διδακτικά μηνύματα, μέσα από την κάθε κινηματογραφική του αφήγηση. Κάθε ταινία είχε και τα δικά της ουσιαστικά μηνύματα να περάσει.

Δίνοντας έτσι, μια διαφορετική διάσταση στο ψυχαγωγικό θέαμα. Σε κείνον τον τότε «εμπορικό» κινηματογράφο, όπως τον αποκαλούσαν κάποιοι κακοθελητές του.

Κάποιοι μικρόψυχοι κριτικοί της εποχής, που τον πολεμούσαν με λύσσα. Και τον Φίνο. Και όλους τους Έλληνες παραγωγούς. Υπονομεύοντας το δικό μας σινεμά, οικτρά.

Αυτή την τέχνη, που τάιζε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες. Και δημιουργουσε μια μορφή πολιτισμού στην τέχνη αυτή της κινούμενης εικόνας. Στήριζαν όλοι αυτοί οι τοι, μόνο τον Γκοντάρ, τον Λουί Μάλ και τις ταινίες του Γάλλου κωμικού, Λουί Ντε Φινές, όταν εμείς είχαμε τους καλύτερους κωμικούς του κόσμου.

Δεινοπάθησε τότε ο Ελληνικός κινηματογράφος από εκείνη την τάχα «προοδευτική» γάγγραινα, της τάχα κριτικής. Πολέμησαν αυτόν τον κινηματογράφο, που σήμερα, μετά από 60, 70, 80 χρόνια, τον απολαμβάνουμε στις τηλεοπτικές μας οθόνες, με τόση τρυφερότητα και τόση νοσταλγία. Σαν σήμερα λοιπόν, στις 27 Ιανουαρίου του 1977, πέθανε ο πατέρας του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Ο σπουδαίος και μοναδικός Φιλοποιμην Φίνος. Γεννήθηκε το 1907 στην Κάτω Τιθορέα Λοκρίδας.

Ήταν γιός πολύ γνωστού γιατρού της περιοχής. Που κάποτε έφυγε από την όμορφη εκείνη πόλη της Βοιωτίας και ήρθε Αθήνα, να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Αγοράζοντας για επιχειρηματικους σκοπούς κι έναν θερινό κινηματογράφο στην περιοχή του Σταθμού Λαρίσης.

Εκεί μέσα λοιπόν, ο νεαρός Φιλοποίμην,  μαγεμένος από την υπέροχη τέχνη, απ’ την θαυματουργή αυτή φωτεινή δέσμη που έστελνε πάνω στην οθόνη, όλη την αποτυπωμένη στο σελιλόιντ δράση, άρχισε σιγά σιγά να ασχολείται με την τεχνική αυτή αρχικά. Και πολύ σύντομα και με την ίδια την τέχνη.

Παρόλο που σπούδασε νομικά, μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον τότε πολιτικό της Ένωσης Κέντρου, τον Γεώργιο Μαύρο, που εκτός από συμφοιτητές ήταν και φίλοι, δεν ασχολήθηκε ποτέ με την δικηγορία. Τον κέρδισε ο κινηματογράφος.

Έτσι σιγά- σιγά, αρχίζει να μπαίνει στην δημιουργικη δραση.

Ωσπου το 1939 πουλώντας όλα του τα υπάρχοντα, ιδρύει στο Καλαμάκι, στο μόνο εναπομείναν πια περιουσιακό του στοιχείο, στο πατρικό του σπίτι, τα «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο».

Και ξεκινάει αμέσως την πρώτη του ταινία, σαν σκηνοθέτης και παραγωγός. «Το τραγούδι του χωρισμού» Με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Λήδα Μιράντα.

Στους κύριους ρόλους. Από τότε δεν ξανά σκηνοθέτησε ταινία.

Προτίμησε να μείνει μόνο ως παραγωγός, ώστε να εναλλάσονται στις ταινίες του οι σκηνοθέτες. Για να υπάρχουν και οι διαφορετικές τάσεις. Η διαφορετική αισθητική.

Μετά από εκείνη την πρώτη του απόπειρα, ακολουθούν κι άλλες με αίμα όμως βαμένες. Οι Γερμανοί συλλαμβάνουν τον πατέρα του, για την αντιστασιακή του δράση.

Και μαζί συλλαμβάνουν και τον ίδιο. Μετα απο τα φριχτά βασανιστήρια, εκτελούν τον πατέρα του, στον Σταυρό Αττικής, μπροστά στα μάτια του νεαρού Φιλοποίμενος.

Ενώ πηγαίνουν και στο στούντιο στο Καλαμάκι, που ήταν και το σπίτι του, και του λεηλατούν καταστρέφωντας του, όλον τον εξοπλισμό που με αίμα και αγώνα είχε αποκτήσει.

Ενώ του κατάσχουν και τα φιλμ που είχε τραβήξει με όλο το πολεμικό υλικό. Όλη την προηγούμενη περίοδο του πολέμου. Ολο αυτό το υλικό με την ιστορική καταγραφή.

Δεν το βάζει όμως κάτω. Παίρνει ανάσα και συνεχίζει.

Με ταινίες όπως «Η φωνή της καρδιάς» Όπου συμπαραγωγό του είχε τον από τότε αχώριστο φίλο του και συνεργάτη, τον Γιώργο Καβουκίδη.

Έναν πολύ γλυκό άνθρωπο που ποτέ του δεν έφυγε απο το πλαι του Φίνου. Το 1943 ιδρύει τη «Φίνος Φίλμ». Αρχικά στην οδό Στουρνάρα. Ενώ το 1957 μεταφέρει τα στούντιο στην οδό Χίου 53 στο υπέροχο νεοκλασικό κτήριο Παπουτσάνη.

Στον Σταθμό Λαρίσης.

Όπου εκεί πια δημιουργείται μια άτυπη Ακαδημία Κινηματογράφου. Από όπου είχα την τύχη και γω να περάσω από εκεί. Από τον Μάη του 1972 μέχρι τον Απρίλη του 1977, όπου τρεις μήνες πριν, τον Γενάρη, ο υπέροχος αυτός άνθρωπος, έφυγε πισώπλατα λαβωμένος από τον καρκίνο.

Μια πενταετία περίπου, πλάι στον πνευματικό μου αυτόν πατέρα, που τόσα πολλά έμαθα από αυτόν. Τόση αγάπη εισέπραξα, μα και τόση γνώση. Με δίδαξε βήμα βήμα την μαγευτική αυτή τέχνη.

Για την οποία θυσίασα την οδοντιατρική που σπούδασα, για να  ασχοληθώ πια με αυτήν και με την δημοσιογραφία.

Ενας υπέροχος άνθρωπος που όσα κι αν πω γι αυτόν θα ειναι ελάχιστα, μπροστά στο μεγαλείο του.

Το 1971 ο Φίνος ιδρύει στα Σπάτα και τα δικά του κινηματογραφικά πλατώ. Ε εναν μεγαλο χωρο. Όπου εκεί πρωτοήρθα σε επαφή με την τέχνη αυτη. Με την ταινία «Η Μαρία της Σιωπής».

Όπου γνώρισα για πρώτη φορά, την υπέροχη Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Σπύρο Καλογήρου και τόσους άλλους. Πρωτοπόρος πάντα σε όλα, το 1964 αυτός πρώτος, παράγει ταινία με στερεοφωνικό ήχο το φίλμ «Κορίτσια για φίλημα».

Όπου πρωτοπροβάλλεται στην μοναδική τότε αίθουσα, με την ανάλογη τεχνική.

Στο «Αττικον» Η συνολική παραγωγή της «Φίνος Φιλμ» ξεπερνάει τις 175 ταινίες. Ενώ είναι και πάμπολλες οι συμπαραγωγές που έκανε με νέους κυρίως δημιουργούς. Στηρίζοντας τις προσπάθειες τους.

Από την Φίνος Φιλμ και τα υπερσύγχρονα εργαστήρια της, πέρασαν όλοι οι νέοι τότε κινηματογραφιστες. Από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Κώστα Φέρη, τον Νίκο Νικολαΐδη μέχρι τον Γιάννη Σμαραγδη και τον Θεόδωρο Μαραγκό. Σαν σήμερα λοιπόν, μια μουντή και θλιμμένη μέρα του 1977 έφυγε από τη ζωή αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος.

Ο πατέρας του Ελληνικού Κινηματογράφου. Ο πατέρας όλων των κινηματογραφιστών. Εφυγε στα 70 του μόλις χρόνια..

Πόσο κρίμα. Πόσα είχε ακόμα να δώσει…

ΠΑΝΟΣ ΚΑΛΟΥΔΑ

ΣΑΛΑΜΙΝΙΩΝ ΒΗΜΑ