Βήμα Σαλαμίνας

…Ο πολιτισμός και το πνεύμα της χώρας μας, κυριαρχει, εδώ και τρεις χιλιετίες. Είναι πια, γνωστό και αναγνωρισμένο αυτό.

Ένας πολιτισμός που χαϊδεύει και γαληνεύει την ανθρωπότητα. Και προσπαθεί να την κάνει καλύτερη.

Άσχετα αν αυτή δεν μπορεί πάντα να ανταποκριθεί. Αφημένη σε κάποιους παρανοϊκούς ηγέτες της, που την κατευθύνουν σύμφωνα με τη δική τους λογική και τα δικά τους συμφέροντα.

Η τέχνη στην Ελλάδα είχε τις βάσεις αυτές, που της επέτρεψαν να μεγαλουργήσει. Και να απλωθεί σε όλες της τις μορφές.

Όπως και στην εικαστική που σήμερα θα μας απασχολήσει.

Η τέχνη αυτή λοιπόν, που σε όλες της τις περιόδους, είχε τούς ξεχωριστούς της. Τούς πιο ταλαντούχους.

Και τους πιο μπροστά, στην αξιακή πρωτοπορία.

Όπου το έργο τους δημιούργησε σταθμούς.

Και η εποχή μας έχει τούς πολύ πρωτοπόρους της, σε αυτή την εικαστική κατάθεση.

Θα ήθελα να ξεχωρίσω και να σταθώ σε μια πολύ σημαντική εκπρόσωπο της τέχνης αυτής.

Να την ξεχωρίσω και να υποκλιθώ στο μεγαλείο της. Εννοω την κύρια Σοφία Μητράκη. Μια καλλιτέχνιδα με διεθνή αναγνώριση.

Αφού συνεχώς έργα της βρίσκονται στο εξωτερικό και εκπροσωπούν τη χώρα μας σε διεθνείς biennale. Πότε στο Τόκιο, πότε στην Μαδρίτη, στην Λισαβόνα, στο Άμστερνταμ, πρόσφατα στο Παρίσι.

Όπου πάντα ε κάθε παρουσία έργου της, αποσπάει τις καλύτερες κριτικές. Φέρνοντας πίσω στη χώρα μας, τον θαυμασμό του κοινού της, την αναγνώριση των σημαντικότερων κριτών τέχνης του κόσμου και υσικα, αρκετά βραβεία.

Η τέχνη της Σοφίας Μητράκη κινείται σε πολλαπλά επίπεδα.

Πολυβραβευμένη στο Αγιογραφικό της έργο. Με έργα της να βρίσκονται και στο μουσείο Βυζαντινής Τέχνης.

Αναγνωρισμένη διεθνώς και για το έργο της,  με το λάδι και το παστέλ. Όπου και αυτά της τα σπουδαία έργα βρίσκονται σε μεγάλες συλλογές ισχυρών προσωπικοτήτων. Και στην πυρογραφία επίσης έχει διακριθεί στις μεγαλύτερες εκθέσεις του κόσμου. Μια πολύ δύσκολη τεχνική που θέλει πολύ προσοχή.

Εκτός από την απόλυτη ικανότητα.

Γιατί μιλάμε για έγκαυση του ξύλου, με πυρωμένη ακίδα. Όπου στο παραμικρό λάθος, το ξύλο πετιέται.

Δεν είναι όπως στον καμβά, που με μια πρόσθετη πινελιά, πάνω από το λάθος,  διορθώνεις το σφάλμα και συνεχίζεις.

Τα τελευταία χρόνια η κυρία Μητρακη συμμετέχει σε διεθνείς εκθέσεις, με έργα της από μολύβι, από κάρβουνο κι από πενάκι.

Σκίτσα με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, που αποτελούν πραγματικά μια υμνωδία στην τεχνική αυτή.

Μια ποίηση στην τέχνη. Καθώς τα μηνύματα που περνάει μέσα από το έργο της και οι καταγγελίες της, αποτελούν γροθιά στο στομάχι.

Αποτελούν κραυγή συνείδησης στην ανθρωπότητα, για τα αδικήματα που ανέχεται, απέναντι στον συνάνθρωπο.

Μια σπουδαία πραγματικά εικαστικός, που τιμάει τη χώρα μας, σε όλο τον κόσμο. Φέρνοντας την εικαστική τέχνη, το σκίτσο, την Ελληνική επιρροή, μέσα στις καρδιές όλου του κόσμου.

Και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πέρα από αυτό.

Πρόκειται για έναν υπέροχο άνθρωπο. Για μια πολύ καλλιεργημένη γυναίκα.

Σύγχρονη, με αυστηρές επιλογές στη ζωή της. Με ανθρώπους γύρω της, που τους χαρακτηρίζει το ήθος και η ποιότητα.

Μα και για μια άψογη μητέρα δύο παιδιών. Ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού. Άνθρωπος με υπέροχα αισθήματα. Φιλόζωη συνείδησης, κι όχι βιτρίνας. Η Σοφία κάθε μέρα, το σούρουπο, βγαίνει εκεί στη Γλυφάδα που μένει.

Και ταΐζει όλα τα αδέσποτα της περιοχής. Βρέχει, χιονίζει η Σοφία εκεί.

Πιστή στο καθήκον της απέναντι στα ανυπεράσπιτα αυτά πλάσματα.

Τυχεροί όσοι τη γνωρίζουν από κοντά αυτή την γυναίκα.

Και μπορούν πραγματικά να νοιώθουν σε βάθος τις έννοιες των λέξεων: αγάπη, ανιδιοτέλεια, προσφορά, μεγαλείο, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, λεβεντιά… Άνθρωπος ευγενής, όσο και σεμνός.

Αποφεύγει να μιλαει για το έργο της.

Κι αν μπόρεσα να δημιουργήσω μια εικόνα, για να την μεταφέρω, είναι από τις ξένες κριτικές που μπόρεσα και διάβασα στο διαδίκτυο. Ας είναι καλά. Κι ας δημιουργεί.

Σε τέτοιες τόσο γκρίζες εποχές, έχουμε ανάγκη από την τέχνη. Κι από καλλιτέχνες τέτοιους.

Σαν και την κ. Σοφία Μητρακη.

Την Κύρια αυτή της εικαστικής τέχνης