Βήμα Σαλαμίνας

Αγαπημένη μου μανούλα
Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω, πόσο τυχερή είμαι, ως η κόρη μιας
γυναίκας που αγαπά τόσο πολύ και είναι τόσο αφοσιωμένη ώστε να βάζει
πάντοτε σαν προτεραιότητα, εμένα.
Δεν είσαι μόνο η μαμά μου αλλά και η απόλυτη, η καλύτερη φίλη της
καρδιάς μου.
Είναι κάποια χρόνια τώρα, που η χρόνια ασθένεια σου μας αφαιρεί στιγμές
δημιουργικού χρόνου που θα μπορούσαμε, να περάσουμε μαζί. Μας
προσθέτει όμως αναμνήσεις, που αποκτούν δύναμη και αφήνουν την
ανεξίτηλη σφραγίδα τους, στο σύμπαν.
Γνωρίζω πως δεν είναι εύκολη η βαριά κατάσταση της υγείας σου, ούτε για
σένα, αλλά ούτε και για μένα και αν μπορούσα, παιχνίδι θα έκανα το χρόνο
στα χέρια μου και θα τον γυρνούσα πίσω προστατεύοντας σε, με κάθε
δυνατό τρόπο.
Απέτυχα, όμως και σου ζητώ να με συγχωρήσεις. Οι ενοχές είναι που
ταλανίζουν αφάνταστα την ψυχή ενός παιδιού.
Οι σκέψεις αυτές, λοιπόν, γίνονται φίδια ενοχής, κάθε μέρα της ζωής μου:
Γιατί δεν είδα; Γιατί δεν πρόβλεψα; Γιατί δεν πρόλαβα;
Μανούλα μου, υπάρχουν νύχτες που νιώθω ότι δεν θα έρθει ποτέ το πρωί,
που νιώθω ότι δεν θέλω να έρθει ξανά το πρωί, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν
θα καταφέρω να φορέσω εκείνο το χαμόγελο του κουράγιου στα χείλη κι
εκείνο το ανθεκτικό περίβλημα στην καρδιά, χωρίς να κυλούν βροχή τα
δάκρυα μου, για να μπορώ να σου κρατώ το χέρι και να σου ψιθυρίζω:
«Κουράγιο μανούλα. Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ»!
Μόνο που το κουράγιο, ξέρεις, το χρειάζομαι περισσότερο από σένα για
εκείνες τις δύσκολες μέρες που λυγίζω βλέποντας σε να βασανίζεσαι, να
πονάς, να λιώνεις…
Κι εσύ σαν να μυρίζεις στον αέρα τον πόνο μου- όπως έκανες πάντα
άλλωστε – μου σφίγγεις το χέρι λέγοντας μου:
«Μη στενοχωριέσαι παιδί μου, μην κλαις άλλο. Σ αγαπώ»!
Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με για όλες εκείνες τις μέρες που υπήρξα μια
αχάριστη έφηβη, κριτής και δικαστής μαζί. Συγχώρεσε με για όλα εκείνα τα
πικρά και ασυλλόγιστα λόγια που ξεστόμισα κοιτάζοντας σε στα μάτια, ενώ
η ντροπή θα έπρεπε να ρίξει τα δικά μου, στο χώμα.
Μακάρι να μπορούσα να αφαιρέσω από τη μνήμη σου, όλες εκείνες τις
διαφωνίες, τα νεύρα και την αντίσταση στην απόλυτη αγάπη σου, την

επανάσταση απέναντι σε κάθε ενδιαφέρον και νουθεσία, σε κάθε
προσπάθεια σου να με προστατεύσεις, να με προετοιμάσεις και να με
δυναμώσεις για τους αγώνες μου, στην αρένα της ζωής.
Δεν σταματώ να σκέπτομαι, πόσο ευλογημένη είμαι που υπάρχεις στη ζωή
μου, μέχρι τώρα. Γνωρίζω παιδιά που γεύονται την πίκρα της ορφάνιας,
από την παιδική τους ηλικία.
Και είμαι χαρούμενη που μας δόθηκε ο χρόνος, όχι μόνο για να
ευχαριστηθούμε η μια την άλλη, αλλά και για να προσπαθήσουμε να
προετοιμαστούμε, να χάσουμε, η μια την άλλη. Δεν μπορώ να φανταστώ
τον κόσμο χωρίς την αγάπη σου και δεν θα ήθελα ποτέ να μου φύγεις.
Πρέπει όμως να σε αφήσω να φύγεις, εσένα, τη πιο δυνατή γυναίκα που
ξέρω και τη μεγαλύτερη μου έμπνευση. Και θα το κάνω με όσο κουράγιο
διαθέτω παραμένοντας δίπλα σου, ως την ύστατη στιγμή!
Σ αγαπώ πολύ περισσότερο από ότι μπορώ να εκφράσω με λόγια.
Σε αγκαλιάζω και σε φιλώ γλυκά.
Το κοριτσάκι σου.