«Αχ, πόσο σε ζηλεύω…»
Μια λέξη που λένε πως κρύβει αγάπη…
Αλήθεια, πότε η αγάπη κι η ζήλεια φίλιωσαν; Πότε η μία στάθηκε στο πλάι της άλλης κι έγινα φίλες κολλητές; Ποτέ…
Κι, όμως, εγώ σ’ αγαπάω αλλά ζηλεύω. Ζηλεύω τη ζωή σου, τις στιγμές σου, αυτό το λαμπερό που βγαίνει στα stories σου και στις φωτογραφίες σου στο Instagram… Ζηλεύω αλλά σε αγαπάω… το είπαμε!
Αλήθεια, πότε η ζήλεια έγινε συνώνυμο της αγάπης;
Τι είναι αυτό που ζηλεύεις σε εμένα άραγε; Μήπως είναι η «τέλεια» ζωή μου; Ήσουν άραγε δίπλα μου εκείνες τις στιγμές που η ζωή μου δεν φάνταζε τέλεια; Κάθε άλλο, έμοιαζε μίζερη, ασφυκτική, καθόλου ενδιαφέρουσα. Ήσουν άραγε κοντά μου όταν πονούσα από μοναξιά ή όταν ερχόμουν αντιμέτωπη με την ευθύνη μου για επιλογές που πάρθηκαν με τη σιωπηλή συναίνεσή μου; Ήσουν άραγε εκεί, όταν δάκρυζα στήνοντας τον εαυτό μου στα δύο μέτρα για όλα του τα λάθη, για όλες τις «κακές» του επιλογές; Ήσουν άραγε μαζί μου όταν χρειαζόταν να βάλω όρια σ’ εκείνους που είχαν λεηλατήσει την καρδιά μου κι είχαν ποδοπατήσει την ψυχή μου – με τη δική μου πάντα συναίνεση, να το θυμάσαι…
Τι ζηλεύεις τελικά από την «τέλεια» ζωή μου; Σκέφτηκες ποτέ πως η ελευθερία μου, είναι ο προορισμός από ένα ταξίδι που είχε διαρκώς εμπόδια; Αναλογίστηκες πως το δικό μου μονοπάτι ήταν φτιαγμένο μόνο για μένα και για κανέναν άλλον; Τι καθρεφτίζεις σε μένα και το ζηλεύεις;
«Αχ, πόσο σε ζηλεύω…»
Ρώτησες ποτέ αν τα βράδια μου, εκείνα τα παγωμένα, τα μοναχικά δεν άφησαν σημάδια στην ματωμένη μου καρδιά; Ρώτησες αν οι μέρες που σερνόμουνα μα δεν τα παράτησα ήταν οι πιο δύσκολές μου; Ρώτησες πόσες συμφωνίες έκανα με τη σιωπή και την απουσία για να ξορκίσω την απόρριψη; Έψαξες στο δάκρυ μου να μυρίσεις τον πόνο που κουβαλώ; Ζηλεύεις άραγε και τον πόνο μου;
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;
Μέσα σου, γύρω σου, δίπλα σου υπάρχει μία ομορφιά που μόνο εσύ μπορείς να εκτιμήσεις… η δική σου! Χρειάζεται να βγάλεις τα παραμορφωτικά γυαλιά της ζήλειας. Αυτά που φοράς και νομίζεις πως κάνουν τη ζωή σου πιο υποφερτή… αυτά που σε εμποδίζουν να δεις την αλήθεια σου. Ναι! Θέλει κότσια η αλήθεια κι ίσως είναι πιο εύκολο από το να έρθεις αντιμέτωπος μαζί της, να «ζηλέψεις» τη ζωή κάποιου άλλου, γιατί εκείνος τα κατάφερε καλύτερα…
Μα η ζωή δεν είναι σύγκριση, δεν είναι αγώνας, δεν είναι απόρριψη. Αν έμαθες να σε απορρίπτουν είναι γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία χρειάζεται να ενθυμηθείς την αξία του εαυτού σου. Παράδοξο ε; Κι όμως. Μόνο έτσι θα φτάσεις στην αλήθεια σου. Βλέποντας κάθε αποτυχία σαν σπουδαίο μάθημα κι όχι σαν σφάλμα που δεν μπορείς να διαχειριστείς.
Μην ζηλεύεις, παρά αγάπα. Αγάπα τον εαυτό σου πραγματικά. Αυτό το σπουδαίο και πολύτιμο που είσαι. Αυτό το ξεχωριστό που διάλεξε η ψυχή σου να ενσαρκώσει…
Μην ζηλεύεις… μην διώχνεις τους ανθρώπους μακριά. Μην κόβεις τα φτερά της ψυχής σου να πετάξει προς την αυτογνωσία και το μονοπάτι του φωτός…
Πέτα τη ζήλεια, που κρύβει μέσα της φόβο. Το φόβο της απόρριψης, της εγκατάλειψης. Στάσου με θάρρος στον καθρέφτη της ψυχής και αποδέξου το είδωλό σου. Φτύσε σε ένα κουβά όλη την πικρία που ένιωσες, όλη την απογοήτευση, όλο τον πόνο που σαν άλλη χολή πικραίνει τα λόγια και τις πράξεις σου.
Ζηλεύεις ακόμα; Βάλε το χέρι στην καρδιά κι αφουγκράσου την. Θέλει τόσο πολύ να χτυπά στο δικό σου ρυθμό, σε κανενός άλλου. Θέλει τόσο πολύ να θαυμάζει το είδωλό σου, όπως ακριβώς είναι, με αυτά που έχει κι όχι με περιττά που θα χαρίσουν μια επίπλαστη ευτυχία με ημερομηνία λήξεως.
Η αγάπη ξεκινά εκεί που σταματά η ζήλεια. Η αγάπη θεριεύει με σύμμαχο την αλήθεια. Τη δική σου αλήθεια. Εκείνη που η ψυχή σου διάλεξε και που δεν μένει παρά να την ανακαλύψεις, να την φέρεις στο φως.
Αλήθεια, ζηλεύεις ακόμα;
Για την ομάδα του Authoring Melodies
Greek
Arabic
Dutch
English
French
German
Italian
Portuguese
Russian
Spanish